Moto Hagio

Voor de zoveelste keer heeft de Japanse cultuur mij weer weten te verwonderen. Dit keer met de manga Heart of Thomas, oorspronkelijk uit 1974 en pas in 2013 in het Engels vertaald uitgegeven.

Deze manga gaat over een Duits gymnasium jongensinternaat waar een van de leerlingen, Thomas Werner zelfmoord heeft gepleegd op 13-jarige leeftijd wegens het in de liefde afgewezen worden door een andere scholier.

Dit gegeven roept al gelijk zoveel vragen bij mij op. Zoals hoe komt een Japanse auteur erbij om over een Duits internaat te schrijven? Wat is het met die fascinatie voor die blonde jongens? En de jongens worden veelal als schattig afgeschilderd. Veel vrouwelijker dan ik van een jongensinternaat zou verwachten.

Deze manga is specifiek geschreven voor jonge meisjes. Hoe zit in het Japan met het taboe op homoseksualiteit? En diepe romantische liefde bij 13-jarigen die zelfs in staat zijn om er zelfmoord voor te willen plegen? Gaat dat niet wat ver? Of is het allemaal niet zo letterlijk bedoeld? Zoiets zie ik in Westerse strips voor deze leeftijdsgroep in de jaren zeventig toch niet snel verschijnen.

Het verhaal wordt voornamelijk verteld doordat het gericht wordt op Juli, de jongen die Thomas had afgewezen. Dat dit allemaal niet zo maar recht toe recht aan in elkaar zit, blijkt als het verhaal zich steeds meer ontvouwt met wat er voor de zelfmoord van Thomas heeft plaatsgevonden. Door middel van een uitwisselingsstudent die als twee druppels water op Thomas Werner lijkt, wordt de zelfmoord van Thomas nog eens extra levendig gehouden.

De mangavorm maakt dat de gebeurtenissen zich snel opvolgen, logisch want elke maand werd een deel gepubliceerd en moesten de lezers geboeid blijven. En er is dan ook het gevoel dat de werkelijke ontknoping voortdurend wordt uitgesteld. Voor mijn gevoel had het dan ook wel een stuk korter gekund.

Een ander minpuntje van de Engelse uitgave is dat ze tekeningen niet gespiegeld hebben. De oorspronkelijk Japanse manga zal getekend zijn om van achter naar voren te lezen en van rechts naar links. De Engelse uitgave is gedrukt om te lezen van voor naar achteren maar de bladzijden zelf moet je wel van rechts naar links lezen. In het begin had ik dat nog niet door en vond het dan ook maar heel rommelig geschreven. Dit weet ik eerst aan dat het Japans was tot ik door had hoe het werkelijk zit. Hier had wel een waarschuwing over voorin de uitgave geplaatst mogen worden.

Alles bij elkaar weer een wonderlijke blik in de mangacultuur, iets dat me blijft fascineren.… (meer)