Michael Dorris (1945–1997)

Hoofdpersoon is Vivian Twostar, van gemengd Amerikans-Indiaans-Iers-Spaanse afkomst. Gescheiden, pragmaties, veertig jaar en antropologe met een onhandelbare zoon van 16 Noah, een kwaadaardige Indiaanse grootmoeter en een baby Violet op komst. Haar losvaste minnaar Roger is in vele opzichten haar tegenpool: verlegen, erudiet, gevestigd wetenschappper (epies dichtwerk over Columbus), geboren en getogen Nieuw-Zeelander.
Als Vivan een fragment van Christophorus Columbus' (Colon) verloren logboek ontdekt dat verwijst naar 'de grootste schat van Europa', wordt het paar tot een reis naar de Bahama's gedreven, die hun leven eerst bedreigt en uiteindelijk voor altijd verandert.

Fragment:
In het warme, roze goud van en Caribiese middag spoelder er iets fantasties uit de zee aan. Het eilandenmeisje dat het vond, Valerie Clock, stond bekend als een nietsnut, zo iemand die liever luierde als haar moeder haar naar het strand stuurde om dat met haar hark f te zoeken. Weldra zou dit allemaal veranderen. Die middag deed Valerie precies waar ze best in was: niets. De late middagzon stond koel en hoog. Waarom zou ze het tij niet alleen laten aanspoelen wat het wilde om dan pas met haar hark aan de slag te gaan? Ver op zee zag ze een kleine stip, geel, rommel die ze binnen moest halen. De lange deining van een ondoorzichtig turkoois rolde zwaar op het strand af. Valerie had alle tijd van de wereld om erop te wachten zoland de wind maar hardgenoeg blies om de strandvliegen onder het zand te houden. Ze krabde aan haar enkel en haakte met haar teen in iets van plastiek - er kwam een slipper bovendrijven, misschien in Florida of wie weet waar van een voet geschopt. Valerie paste hem aan haar eigen voet, niet gek! De gele stip was nu groter. Eigenlijk ad hij wel iets weg van de vlotten die de vissers op gratenvis aan de andere kanf van het rif verankerden om hun vangst op te deponeren. De afmeting prikkelde Valeries nieuwsgierigheid en ze stond op om wat te gaan harken tot hij dicht genoeg bij zou zijn om hem wadend te bereiken. Het bleek inderdaad een vlot te zijn en ze gooide haar hark ver het strand op en liep ernaartoe tot haar middel door de golfslag lopend. Ze trok de doorgezakte kanten tegen har borst, strekte haar hals om over de rand te kijken en bevroor. Ze was voorzichtig te werk gegaan, voorbereid op de halfverrotte vangst van een sportvisser, maar wat ze zag was zo volslagen verrassend dat het eerst niet goed tot haar doordrong. Vanaf die dag noemden de mensen haar de dochter van de farao.
Valerie keek en keek. Ze kon maar niet ophouden met naar de bodem van het bootje te kijken. Ze stak haar hand uit, raakte de baby aan, maar het rozenwangig kind sliep door in slaag gewiegd door de deining en door het sisgeluid van de golven. p 8-9… (meer)