Peter Høeg

Dit boek heb ik van iemand gekregen omdat ze dacht dat dit echt iets voor mij was. Dat legt bij het lezen al een bepaalde druk, een bijna moeten van leuk of op zijn minst interessant vinden. Nu heb ik van deze schrijver zo'n twintig jaar geleden Smilla's Gevoel voor Sneeuw gelezen en wat ik me er van kan herinneren is dat ik me er doorheen geworsteld had en het me niet had gegrepen. Het was dan ook met gemengde gevoelens dat ik aan dit boek begon.

En eerlijk gezegd is het ook met gemengde gevoelens dat ik het boek uitgelezen heb.
Het verhaal gaat over een aantal kinderen die op zoek gaan naar hun ouders nadat deze plotseling verdwenen zijn. Een gegeven waar een verhaal alle kanten bij op kan.
Het is de jongste zoon die het hele avontuur uit de doeken doet, inmiddels veertien jaar als hij het verteld maar iets jonger tijdens het verhaal.

Het aantrekkelijke is de vernuftige opmerkingen die deze jongste zoon, Peter maakt. Hij weet vooral het gedrag van zijn zus Tilte op zo'n manier te beschrijven dat zij wel iemand met magische krachten lijkt zoals hoe zij andere mensen om haar vinger weet te winden.
Maar gaandeweg het boek, begonnen de opeenvolgingen van gebeurtenissen steeds meer op een klucht te lijken en moest ik herhaaldelijk denken aan Theater met de Lach van John Lanting. In mijn wereld is dat geen aanrader.
Uiteindelijk vind ik de intelligente vondsten niet opwegen tegen de bijna onderbroekenlol. Toch jammer want de schrijver komt zeker niet oppervlakkig over.… (meer)

Verslavend boek. Terwijl ik het aan het lezen was ging ik er helemaal in op, zoals het hoort als je thriller leest. De structuur van het verhaal is geloofwaardig en mooi. De herinneringen van Smilla aan Groenland en haar moeder worden verweven met het onderzoek naar de dood van haar buurjongetje. Maar het door het plot opgejaagde bovenlaag van het verhaal wordt ongeloofwaardiger naarmate de ontknoping nadert. Smilla krijgt de eigenschappen van een superheld en alles loopt natuurlijk goed af, al bedreigt de dood haar van alle kanten. Het kwade in het boek blijkt een cliché, een verleidelijke maar ijskoude man, die om gewin de wereld op zou blazen. Waar eerder de sfeer fraai werd opgebouwd, de paranoia langzaam steeg en iedereen wel een beetje slecht leek, verandert het boek aan het slot van een palet aan grijstinten in een schreeuwerig zwart/wit. Zonde van de mooie vertelstijl en de intrigerende karakters.… (meer)