Keri Hulme (1947–2021)

Mijn 70-jarige buurvrouw kwam ineens met dit dikke, vergeelde boek aanzetten, omdat ze me erg vaak in de tuin zag lezen en ik "van andere culturen houd". "Iedereen las dit boek toen het uitkwam!" Dat een boek in de jaren '80 kennelijk 'hip' was, wil niet meteen zeggen dat het mij nu ook nog kan boeien. Maar, deels uit beleefdheid, gaf ik het boek in ieder geval een kans en vervolgens ben ik blijven lezen. Intrigerend boek met interessante wendingen over de vriendschap die ontstaat tussen Kerewin (een vrouw die zich heeft teruggetrokken in een zelfgebouwde toren aan de kust van Nieuw-Zeeland) een Maori-man en zijn pleegzoon (die niet kan praten). Soms worden er woorden uit het Maori gebruikt in het boek. Pas halverwege kwam ik er achter dat er een verklarende woordenlijst achterin het boek zat, maar die had ik nog niet gemist. Dit boek heeft me geïnspireerd om in de toekomst weer te beginnen in een dikkere pil, omdat je dan vaak nog meer een band opbouwt met de personages. Ik vergeet dan soms even dat hun vervolgverhaal nooit is geschreven, maar vraag me oprecht af "Hoe zou het nú met ze gaan?"… (meer)

Dit vond ik echt een prachtig verhaal. Kerewin is een jonge vrouw die er nogal eigenzinnige ideeën op na houdt. Ze is een kunstenares, maar ze is haar talent een beetje kwijt geraakt en heeft zich terug getrokken uit het leven in de stad en een toren gebouwd op het uiterste puntje van een eiland dat bij Nieuw Zeeland hoort. Ze is gebrouilleerd met haar familie en vindt dat eigenlijk prima. Ze heeft een leven opgebouwd van leven wat het land en de natuur haar kan geven. Ze jaagt en ze vist. Op een dag ziet ze een jongetje voor het raam staan. Hij is ergens tot halverwege de toren geklommen. Als ze hem binnen laat merkt ze dat hij niet kan praten maar dat houdt haar niet tegen om een soort van vriendschap met hem te krijgen. Al gauw maakt ze ook kennis met Joe, de adoptie vader van het jongetje dat Simon lijkt te heten. Met zijn drieën vormen ze een apart trio. Het verhaal kabbelt door, met mooi taalgebruik dat af en toe magische aan voelt. En soms wat moeilijk te volgen is. Natuurlijk komen er kinken in de kabel. Simon wil kost wat kost bij zijn vader blijven en Joe, die zijn eigen vrouw en kind verloren is, wordt af en toe gewelddadig naar Simon toe. Ook blijkt dat Simon een geheim uit zijn verleden met zich meedraagt.
Het had wat korter gekund, maar ik heb er wel van genoten.… (meer)