Jean Dufaux

Callas en Pasolini, een onmogelijke liefde. Verteller: Jean Dufaux. Tekenares: Sara Briotti.

Wat een prachtige cover: een prent om heel lang naar te kijken. Je krijgt ook al direct een goede inkijk in wat je te wachten staat: een intens, broeierig, kleurrijk verhaal over een unieke band tussen twee super getalenteerde mensen. Met name: operazangeres/actrice Maria Callas en regisseur/dichter Pier Paolo Pasolini. Ze leerden elkaar kennen op de set van Medea, waar Callas Medea vertolkte en PPP de regisseur was, en bleven daarna verstrengeld.

Boeken in de Vrije Vlucht reeks zijn altijd pareltjes, dit ook. Het verhaal is boeiend en meeslepend, de tekeningen zijn gedetailleerd, kleurrijk en gewoon supermooi. Je krijgt niet alleen een inkijkje in het leven van 2 supersterren uit de jaren ’60, je wordt ook ondergedompeld in de wereld van toen; gaande van luxueuze feesten over armoede in Rio De Janeiro.

De kleurrijke tekeningen passen perfect bij de levens van deze kleurrijke personages. Beiden hebben ze alles om (samen) gelukkig te zijn en toch slagen ze er niet in om dat geluk te verzilveren. Hun verhaal - let wel: het is niet biografisch bedoeld - deed me denken aan de mooie documentaire Romy en Alain, de eeuwige verloofden. Heel boeiend, tragisch en een must see (of read in dit geval).

Mooi, mooi, mooi!… (meer)

Murena - Hoofdstuk 11, Lemuria, door Dufaux - Theo - Delaby

Waar is Lucius?

Stripverhalen waarin het rond 1 held of een heldenduo draait en waar het steevast goed mee afloopt, behoren reeds lange tijd tot het verleden. Tot zover deze kort door de bocht vergelijking tussen oudere en hedendaagse albums. Natuurlijk geldt dit niet voor alle huidige stripverhalen maar het is wel een feit dat vroeger een quasi perfecte held zijn kwaadaardige vijand na 48 pagina’s had verslagen. Enkel het hoofdpersonage werd gevolgd en veel diepgang in de karakters werd er niet blootgegeven; het hoofdpersonage kende bijvoorbeeld geen twijfel noch onzekerheid want dat paste nu eenmaal niet bij een held(in).

Anders loopt het het in de fantastische reeks Murena. Reeds 11 hoofdstukken volgen we het leven van de romein Lucius Murena maar eigenlijk vormen alle nevengebeurtenissen en personages rondom hem het eigenlijke verhaal. Één van de protagonisten is de door wanen gedreven keizer Nero: een oude kennis van Lucius die net als velen op zoek is naar hem en verneemt dat hij in handen is gevallen van de adelijke Lemuria.

Naast de unieke tekenstijl worden de Murena-albums steeds gekenmerkt door de prachtige covers. Ook dit 11de hoofdstuk is wederom een pareltje. We zien het gelaat van Lemuria dat boekdelen spreekt: ze kijkt verschrikt en met ingetoomde woede omdat Lucius haar ontsnapt is.

Murena is een langzame reeks. Zoals in het echte leven zijn deze albums een keten van toevallige en geplande ontmoetingen wat resulteert in boeiende verhaallijnen en verrassende plotwendingen. Elk album stelt maar op 1 vlak teleur: het telt slechts 50 pagina’s. Dringend tijd om hoofdstuk 1 tot en met 10 nog eens te herlezen.… (meer)

Nomen est omen
Eerst een bekentenis, we kochten Djinn enkel voor onze echtgenote. We hadden het wel geprobeerd, maar het was ons kopje thee niet. Bon, les goûts et les couleurs...

Dit gezegd zijnde, onze hoofdredacteur is niet het type man waar je gemakkelijk "neen" tegen kan zeggen. Een blik die kleine huisdieren jankend laat wegkruipen achter het meubilair, armen als Popeye (weet je wel hoeveel die zwemt?!) en een tong zo scherp als Cleopatra's neus gecombineerd met een oerdegelijke West-Vlaamse onverzettelijkheid. Type: eik. Diepe wortels en zo.

"Djinn 12. Een recensie. Nu." "Ja baas, direct baas, ik ging er direct aan beginnen baas,..." Ondertussen was hij al de volgende aan het fileren op de redactievergadering en trok uw dienaar met een ei in de broek huiswaarts.

En eigenlijk... dat viel best mee. Wat ons in het begin deed afhaken, het nogal zweverige geneuzel en het gegoochel met tijdlijnen was achterwege gebleven. Een politieke thriller kregen we hier zowaar voorgeschoteld. Met blote borsten. En wat lesbische actie. En toch ook weer niet te veel. Wie hier met rode oortjes en klamme handjes aan begint zal van een kouwe kermis weerkeren. De erotiek is aanwezig, maar niet op een kinderachtige manier.

In zoverre we het begrijpen gaat Hervonden Eer over een machtsstrijd die zowel in de stoffige straten van de stad Eschnapur wordt uitgevochten tussen de Indiërs en de Engelsen als in de bedstee van de Maharadja. En aan het einde wordt de voorspelling van Jean Dufaux aan het begin van het album werkelijkheid: de Indiase cyclus wordt hier afgesloten.

Ana Mirallès tekent meer dan behoorlijk, en kiest haar kleuren voortreffelijk. De cover is een plaatje!

Dit album, is raar maar waar, dus het eerste wat ondergetekende aandachtig heeft gelezen, en dat smaakte naar meer. Deze reeks heeft in onze ogen haar eer hervonden.
> WIM DE TROYER --- januari 2015… (meer)