Judith Vanistendael

Penelope. Door: Judith Vanistendael.

Wat een mokerslag wederom. Vanistendael vertelt verhalen zoals Cinéart films: diepmenselijk, rommelig, hartverscheurend, rauw en eerlijk, vol levensechte personages en met decors waarin elk detail klopt. Zonder happy end.

Penelope is moeder, dochter, zus, vrouw van én chirurg. Die laatste rol is het belangrijkste voor de wereld en lijkt haar ook het beste af te gaan. Ze is een sterke vrouw, die echt zichzelf is, waarachtig wil leven en niet settelt voor het gemakkelijke. Wat haar niet altijd door iedereen in dank wordt afgenomen.

In frêle, soms haast doorzichtige tekeningen weet Vanistendael je te betoveren en dompelt ze je genadeloos onder in de twee levens van Penelope. Familie in al zijn verbanden wordt feilloos ontleed.

Penelope draagt geen maskers, blijft trouw aan zichzelf, no matter what. Ik denk daar Judith zelf in te herkennen. Haar pen en potlood als scalpel. Zij vaart haar eigen koers en legt de lat enorm hoog. Indrukwekkend.… (meer)

Toen David zijn stem verloor. Door: Judith Vanistendael.

Wow, wat een mokerslag. Ik heb deze graphic novel net uit en voel me verweesd, geraakt, ontroerd. De tranen staan nog in mijn ogen. De verhalen van Vanistendael zijn nooit oppervlakkige niemendalletjes met een happy ending, maar Toen David zijn stem verloor hakt er echt wel in.

In een kleine 300, prachtig getekende, pagina’s vertelt Judith het verhaal van David die te horen krijgt dat hij een tumor op zijn strottenhoofd heeft. We maken kennis met zijn familie en hoe zij met dit nieuws omgaan. Zijn oudste dochter is net moeder geworden en heeft haar handen daar aan vol, zijn jongste dochter Tamar gaat samen met haar beste vriend Max op zoek naar een manier om haar vader bij zich te houden (zijn ziel in een potje opvangen na zijn dood?), zijn vrouw Paula gaat kapot bij het idee dat zij er binnenkort alleen voor staat. En David zelf? Die wil vooral nog even genieten.

In heel uiteenlopende prenten qua kleurenpalet (uitstekend passend bij ieders gemoedstoestand) schetst Vanistendael een wereld met weinig woorden maar des te meer gevoelens en emoties. Zelfs zonder al te veel tekst weet zij een krop in je keel te toveren.

Toen David zijn stem verloor is een moedig, intiem, pijnlijk, hartverscheurend boek dat je hart verovert en je hoofd niet meer loslaat. Vanistendaels boeken zijn boeken die ertoe doen. Klassiekers die blijvend een ereplek verdienen.… (meer)

Een stripboek met weinig woorden. Niet verwonderlijk met een titel als deze. En ook het onderwerp is om stil van te worden. Een vader die langzaam wegteert door kanker. Vanuit de verschillende familieleden krijgen we de gebeurtenissen rondom dit ziekteverloop geschetst en daarmee ook hoe de familieleden ieder daarmee omgaan. Vanuit de zeventien jaar jongere echtgenoot, vanuit de dochter uit een eerder huwelijk en vanuit de achtjarige dochter.

De tekeningen zijn geschetst met Oost-Indische inkt en waterverf. Doeltreffend in de eenvoud en de eigen stijl. De plotselinge zwarte pagina's na een emotionele uitbarsting werken bijzonder effectief in het de lezer zelf ook nog eens de wanhoop laten voelen van de situatie.
Een vertelling als beleving zonder oordeel.

Enig minpuntje vind ik de typografie van de letters in de tekstbalonnen. Er is gekozen voor een lelijk schools handschrift waarbij ik soms zelfs moeite had om te lezen wat er stond. Het leidde me af van de verder prachtige tekeningen.… (meer)