Annie Leibovitz

Over vrouwen. Door: Susan Sontag. Inleiding: Bregje Hofstede.

Zo blij met dit boek. Prachtig qua inhoud (ofcourse) maar ook qua vormgeving. Hulde aan Uitgeverij Pluim.

Hoewel de stukken rond 1970 werden geschreven zijn ze (soms jammer genoeg) nog steeds relevant en actueel. Goed dat ze nu samen gebundeld werden. Alleen al de inleiding van Bregje Hofstede maakt dit boek al het kopen waard. En dan moet je nog aan Susan Sontag zelf beginnen…

Gelukkig had ik na de pagina’s van Hofstede nog wat potlood over want ik heb zo veel onderlijnd. Mijn hoofd duizelde, ik kreeg bijna krampen in mijn hand en zat soms te wippen op mijn stoel. Want ja: Sontag zit er vaak zo knal op. In De dubbele moraal van het ouder worden heb ik ongeveer de helft van de tekst onderlijnd, hetzelfde geldt voor De schoonheid van een vrouw: vernedering of bron van macht?

De andere stukken boeiden me wat minder. Maar dat is persoonlijk en tijdsgebonden. Dit is een boek dat ik graag en vaak wil herlezen. Koop dit boek, koop al Sontag’s boeken, geef daar je geld aan uit in de plaats van aan schoonheidsproducten ;)… (meer)

Als ik eerlijk mag zijn: het boek eerder aangeschaft omwille van Virginia Woolf en Charleston dan omwille van Leibovitz. Erg is dat allicht niet: het hele boek gaat immers over onze fascinatie voor bekende mensen en plaatsen. De tekst handelt meer over het hoe, wie en wat: hoe is Leibovitz op een bepaalde plaats verzeild geraakt, wie heeft haar ontvangen, wat heeft ze gefotografeerd? Het waarom blijft buiten beeld.

Niet zelden vormen schilderijen, foto's of fotografen de aanleiding of de inspiratie. Wat jammer dat er dan geen beeldmateriaal van anderen opgenomen is. Zeker omdat de ambitie van Leibovitz soms gewoon lijkt te zijn: dezelfde foto van een beroemde voorganger opnieuw maken.

Fotograferen vraagt geduld. Vaak zijn er verschillende bezoeken nodig aan dezelfde plek om de juiste foto te maken. Authenticiteit is belangrijk, toch?
"En toen zei ze: 'Als je goed kijkt, zie je dat die oude landschapsfotografen heel vaak de wolken uit de ene foto in de andere hebben geplakt.' Ik kromp in elkaar. Dat doe ik bij digitale portretten heel vaak. Als de lucht niet goed is, plak ik er wolken in. Ik vond het mooi dat dat vroeger ook al gebeurde, maar deze foto moest gewoon goed worden. Geen trucs. Helemaal echt."

De tekst is verhelderend, zeker voor die mensen of plaatsen waar je minder vertrouwd mee ben. Bizar alleen dat teksten en foto's niet op elkaar afgestemd werden. Voor de paginagrote foto's is dat zo erg nog niet, maar hier en daar zijn er kleinere beelden opgenomen in de tekst en blijken beide niet op elkaar aan te sluiten.… (meer)