Marjane Satrapi

Beetje gemengde gevoelens bij dit boek. Aan de ene kant is het een (letterlijk) mooie illustratie van het even in Iran voor en na de revolutie van 1979; door het verhaal door de ogen van een concreet personage (Marjane, de auteur dus) te vertellen wordt het moeilijke leven onder een obscurantistische dictatuur heel tastbaar; en ik ben niet zo'n fan van graphic novels, maar de vrij simpele tekenstijl werd door Satrapi met maximaal effect gebruikt. Maar aan de andere kant ergerde ik me voortdurend aan het egocentrisme van de vertelster (die uit een rijk milieu stamt en zelfs in de ergste periode van ellende alleen maar aan feesten denkt), aan haar voortdurend gebrek aan empathie voor de mensen rond haar, en aan het compleet negeren van de sociale achtergrond van het Iraanse regime. Ik merk dat dit boek heel lovende recensies en quoteringen krijgt, wellicht omdat verhalen van vervolging door duistere, onpersoonlijke machten altijd goed in de markt liggen, zeker als ze zich situeren in culturen die door ons westerlingen volkomen onterecht als achterlijk worden geduid. Maar dan moet ik er wel bij aanstippen dat je bepaald niet kunt zeggen dat de hoofdfiguur van dit boek, alle verhoudingen in acht genomen, erg te lijden had.
Wellicht ben ik te hard voor Satrapi: haar boek brengt ook een treffend beeld van de vrouwelijke conditie, en haar personage Marjane vertoont wel een zekere evolutie waardoor ze zich iets beter bewust wordt van haar persoonlijke situatie en die van haar omgeving. Zoals gezegd, een gemengd oordeel dus.… (meer)