Andrés Neuman

Dit is één van mijn drie favorieten van 2010.
Het is niet dat er niks op dit boek aan te merken is. In tegendeel. Het is hier en daar wat langdradig, het is een beetje anachronistisch en er zitten veel (heel veel) losse eindjes in. En toch... Uiteindelijk gaat het daar blijkbaar niet om. Want dit boek had mij vanaf de eerste bladzijde ferm in zijn greep: het wilde mij iets vertellen, het fluisterde mij kleine waarheden in het oor, het betoverde mij met zijn terugkerende wonderlijke beschrijvingen van het licht en de lichtval. Er waren memorabele karakters. Er was een sfeer als in een Murakami-boek, die al stevig in werd gezet in de allereerste scene, als de reiziger Hans het stadje Wandernburg nadert, maar het plaatsje nooit dichterbij lijkt te komen. Hij kan het pas bereiken als hij in slaap is gevallen. En komt hij er ooit nog weg?

Ondanks de sprookjesachtige sfeer is dit ook een boek dat zich afspeelt in de 19e eeuw, na de val van Napoleon, als de conservatieve machthebbers in Europa de oude orde herstellen, maar de ideeën van de Franse Revolutie voortsluimeren. Waar men praat over literatuur, politiek en kunst. Waar vertalers in alle stilte aan het werk zijn. Waar ideeën botsen. Waar men droomt van een betere toekomst voor Europa. Waar de orgelman draait, en de straten van het stadje met de seizoenen mee lijken te draaien. Waar de pastoor de levens van zijn stadgenoten beschrijft. Waar een onmogelijke liefde toch kortstondig mogelijk is. En waar een duister karakter de straten onveilig maakt.

Het perspectief wisselt continu, soms zelfs binnen een paragraaf. De zinnen zijn soms veel te lang, maar toch stoorde dat mij niet. Een vreemd boek dus, maar in al zijn vreemdheid prachtig! Trouwens ook een prachtige vertaling! Misschien was ik me meer bewust van het werk van de vertaler, omdat vertalers in dit boek zo een belangrijke rol spelen. Maar zeer terecht dat de naam van de Nederlandse vertaalster op de omslag van het boek staat.… (meer)