Alexey Pehov

3,5 sterretjes

Zit weer wat humor in, het leest lekker. Maar ik heb qua verhaal nauwelijks het gevoel vooruit te zijn gegaan tov het eerste deel. Ook is er nooit ook maar 1 poging gedaan om je 'up to speed' te brengen voor het geval je het eerste boek een flinke tijd geleden hebt gelezen. Gelijk 10.000 namen, geen enkele verwijzing naar wat dan ook.
En om het nog verwarrender te maken wordt er soms iemand bij 3 namen genoemd binnen 3 regels. argh.
Voor een te groot deel van het boek ben ik dit:


En dan is het moeilijk om een fatsoenlijke binding te krijgen met personages en gebeurtenissen. Het beste hoofdstuk was niet geheel toevallig dan ook die waar er werd gefocust op maar 1 personage.

Aangezien een deel van mijn klachten mijn eigen schuld is door een paar jaar te wachten met het lezen van dit 2e deel zal ik het naar boven afronden en 4 sterren geven. Misschien wat minder lang wachten met het 3e deel. :D

Wat trouwens ook niet hielp is dat er werd verwezen naar een Donkere Tijd. Nou ja zeg. Ik heb net een hele serie gelezen wat de Donkere Tijd heet. Was dit boek soms gecreëerd om me te verwarren?! ;)… (meer)

Gisteren is uiteindelijk dit boek in de bus gevallen. De auteur wordt beschreven als de Russische Tolkien. Zo wordt hij toch geadverteerd door Mynx. Om een eerste indruk te krijgen heb ik vlug de eerste bladzijden gelezen. Ik ben voorlopig teleurgesteld.

Alexey Pehov benoemt veel te vlug wat er is, hoe iemand zich voelt. De auteur gebruikt geen zinnen om een bepaalde gemoedstoestand of situatie te beschrijven. Op de eerste bladzijde wordt er verteld dat de stadswachten bang zijn. Ik vind dat dit niet zo benoemd moet worden. Het is bijvoorbeeld heerlijker om te lezen dat de stadswachten schichtig om zich heen kijken als ze de donkere straten doormacheren. Dan trek ik als lezer ook de conclusie dat ze bang zijn. Een ander voorbeeld is dat de priesters en magiers proberen om het kwaad tegen te houden maar dat dit hen moeilijk lukt. Ik zou daar ook een hoofdstukje aan besteden waar je vertelt over priesters en/of magiers bezig met hun onmogelijke taak om het kwaad te bestrijden. Op die manier weet ik als lezer ook dat het kwaad sterker wordt en dat de strijd aan het naderen is. Er wordt veel te veel en te vlug benoemd, een situatieschets gemaakt.

Op de eerste twee bladzijden heb ik al een paar keer de beschrijvende woordenlijst moeten gebruiken op het einde van het boek. Ik vind een verklarende woordenlijst in een boek ok, maar dan om die te gebruiken omdat ik het niet meer weet. Op bladzijde 5 worden de 'Ijsnaalden' vernoemd.... Ik vind dat je perfect een zin kunt schrijven die zorgt dat je als lezer weet dat de 'Ijsnaalden' een bergketen zijn. Er wordt verwezen naar de 'Wildharten' en de 'Eenzame Reus'. Opnieuw was ik verplicht om de woordenlijst te gebruiken om te weten wat die woorden nu betekenen. Je zou als schrijver een klein hoofdstukje kunnen wijden over die 'Wildharten' en die vesting van de 'Eenzame Reus' om zo volledig voor de lezer te schetsen dat die vesting de enige toegangspoort is naar het Troosteloze Land. Daarna kan je dan perfect verwijzen naar die woorden.

Misschien gaat de auteur in de verdere hoofdstukken op een andere manier verder en zijn die minpunten enkel van toepassing op het eerste hoofdstuk. Ik hoop niet dat ze daarmee bedoelen dat hij de Russische Tolkien is. Tolkien beschreef meer en liet het verder over aan de lezer. Als de link enkel gaat omdat het epische fantasy is en dat het gaat over een kwaad die groeit en die bestreden moet worden, dan vind ik dit Tolkien tekort doen.

Ondertussen heb ik het derde hoofdstuk afgerond. Nog steeds wordt het ritme onderbroken doordat ik regelmatig een plaatsnaam die vernoemd wordt achteraan in de woordenlijst moet opzoeken. Zonder die verklaring mis je toch een hoop van wat in het verhaal wordt verteld. Een minpunt voor mij is dat de hoofdpersonage vertelt alsof hij rechtstreeks met mij als lezer communiceert. Daar hou ik niet van. Gelukkig zijn er al wat meer stukken verhaal die wat vlotter lezen.

We lezen verder. Op vallend is dat er gebeurtenissen voorvallen die zeer goed uitkomen, zelfs te goed uitkomen voor het verhaal. In reporterstijl wordt het verhaal afgerammeld. Personages worden niet echt uitgediept en zijn zeer oppervlakkig. Ondertussen is de echte queste begonnen. Spannend is het niet.

Boek is uitgelezen. Het bevat alle elementen om een fantastisch avontuur te worden. Echter de schrijfstijl, zich richten tot de lezer, en de ontbrekende uitdieping van de figuren hebben mij niet toe gebracht om over dit boek zeer euforisch te zijn. Het is een aardig verhaal. De ervaren fantasylezer moet dit boek niet lezen.… (meer)