Raymond Queneau (1903–1976)

Een weekend slapstick in 20e eeuws Parijs

Een brutaal meisje, wat dom handelende volwassenen. Alleen Marcilene , de moederfiguur, is echt prettig. Je kunt er vanaf een andere kant invliegen dan ik, je vermaken om de flap-uits, de figuren die handelen naar wat het eerste in hun opkomt, dialogen en situaties die grappig zouden moeten zijn., maar het was niet mijn humor. Ik zag het etiket 'slap stick' dat klopt. Vermommingen, menselijke onschuldige clashes, elkaar verkeerd begrijpen, licht scabreus. Één scène sprong er voor mij wel positief uit: Vijf figuren die niks met elkaar te maken hebben komen in een kleine auto terecht en proberen zich snel door het drukke Parijs te bewegen. Ik zag hen opeengepakt , elk met een ander doel pratend in het stadse decor, getekend in zwarte lijnen, een beetje in de stijl van deze cartoon. https://media.istockphoto.com/illustrations/man-on-his-knees-while-his-wife-sing... . -> glimlach.

Ik had dit boek gekozen omdat de Raymond Queneau hoort bij de Oulipo-stroming . Na het lezen van Perec smaakte dat naar meer. Schrijvers die over dagelijkse dingen out of the box schrijven. In dit boek kwam dit vooral naar voren met opeengepakte letters in fonetisch gespelde woorden en zinnetjes en voor de hand liggende woordvervormingen. In de jaren vijftig misschien nieuw, maar nu wat flauw. Ik heb dus geleerd dat niet vanzelfsprekend alle Oulipo mij past.
Reacties :door Cies 01 december 2021

Boek staat al een tijd bij mij ongelezen in de kast. De oordelen lijken uiteen te lopen. Of mensen vinden het (heel) goed of ze vinden het matig tot slecht. Binnenkort toch maar eens zelf lezen en eigen oordeel vormen.
Salustia 01 december 2021:
Recent heb ik de graphic novel van dit boek gelezen, ook vanuit de interesse voor de Oulipo groep maar het kon me niet bekoren. Ik had het gevoel dat het van de hak op de tak sprong en het niveau van de "humor" viel me meestal tegen . De Stijloefeningen van Raymond Queneau vond ik wel heel goed. Ook ik heb hoge verwachtingen (waarschijnlijk enkel gebaseerd op het verlangen dat de boeken goed zouden zijn) van Oulipo literatuur maar uiteindelijk moet ieder boek zichzelf bewijzen. In 2022 plan ik eindelijk (sommige boeken moeten een engelengeduld uitoefenen in mijn kast!) Rayuela: een hinkelspel van oulipo-lid Cortazar te lezen. De autonauten van de kosmosnelweg van hem waren me een aantal jaren geleden zeer bevallen.… (meer)

Teveel een sleutelroman, teveel een afrekening. Ik heb weinig zin om veel achtergrondinfo op te zoeken – het draait om de surrealisten, het gaat om Breton. Goed mogelijk dat ook Salvador Dali een rolletje krijgt. Anderen zochten dat allemaal al eens uit. Wie het Frans voldoende meester is, moet dat maar eens googelen.
Er zit wat humor in, maar onderkoeld. Er zitten een paar taalgrapjes in – maar die overleven de vertaling niet. De belangrijkste grap – le crocodile croque Odile – blijft gewoon onvertaald, en al zal het in dit boek misschien wat minder zijn dan in Queneau’s andere boeken, dit is Queneau … er zal toch vast meer van dat te vinden zijn.
Maar los daarvan lijkt dit boek een verplicht nummer te zijn geweest, een afscheidsbrief aan Breton, een document. Teleurgesteld dat ik me kan teleurstellen in Queneau.… (meer)