Jeanette Winterson

Een totaal andere Jeanette Winterson. Het verhaal van een oude wereld die dood gaat (te veel geconsumeerd, teveel oorlog, teveel olie etc.), maar een nieuwe planeet, de Blauwe Planeet, is ontdekt. Deze wordt ingericht voor een deel van de bevolking : degenen met geld. Er moet eerst nog wat opgeruimd worden daar en daarvoor zorgen ze voor een kleine meteoriet inslag, dit om de dinosauriers die er leven uit te roeien. Het gaat mis en de nieuwe planeet is niet meer bewoonbaar. Maar intussen is er al een klein werkteam geland. Zij kunnen niet meer terug .....
Leuk thema, maar het boeit niet zo.… (meer)

In dit boek beschrijft Winterson het gemis van een warm en veilig gezin met de haar eigen poëticaliteit, en met een voor haar uitzonderlijke nuchterheid beschreven. In dit boek wordt nauwelijks gefabuleerd. De waarde van fictie als tegenwicht tegen een gekmakende buitenwereld is een belangrijk thema in dit boek. Winterson vecht voor haar geestelijke gezondheid en denkt terug aan hoe ze die strijd in het verleden gevochten heeft. Dat doet ze met onvoorstelbaar veel liefde en een ontnuchterende eerlijkheid. Ze sloeg haar vriendinnetjes totdat iemand haar duidelijk maakte dat dit echt niet kon. Ze wist niet beter. Ze herstelt het contact met haar adoptiefvader en ontdekt dat hij zijn nieuwe vrouw ook slaat. Hij is bang. Dan schrijft ze dit:

"He was always a little boy, and I am upset that I didn’t look after him, upset that there are so many kids who never get looked after, and so they can’t grow up. They can get older, but they can’t grow up. That takes love. If you are lucky the love will come later. If you are lucky you won’t hit love in the face."

Winterson schrijft ook over de waarde van boeken. Hoe literaire teksten haar hielpen. Moeilijke woorden voor moeilijke emoties. Het boek bevat wel wat onzin, over orale cultuur en de sociaal-economische samenstelling van Manchester, maar dat is maar een klein deel van het boek. Winterson neemt hiermee overigens ook afstand van haar Tory-sympathieën. In de rest van het boek ontmoet haar biologische moeder en voert ze gesprekken met haar verwilderde innerlijke kind.
Het boek beschrijft de gapende leegte die ontstaat als je als kind geen veilig thuis hebt en de helende werking van liefde en literatuur. Het is een optimistisch verhaal dat niet in gruwelijkheden blijft hangen. Het gaat om overleven en de kracht van het leven. Winterson neemt geen afstand van haar jeugd, die haar in goede en slechte zin gevormd heeft. Ze haatte haar moeder maar houdt ook van haar. Ze zegt zelf: mijn moeder was een monster, maar wel mijn monster.… (meer)