Hanya Yanagihara

Naar het paradijs. Door: Hanya Yanagihara.

Als super fan van Een klein leven keek ik enorm uit naar de nieuwe Yanagihara. Dat kon alleen maar tegenvallen, was te verwachten. Toch ben ik blij dat ik Naar het paradijs heb gelezen, proberen lezen. Want ik geef toe dat ik naar het einde van het boek (in feite in boek 3) al eens iets sneller gelezen heb of oversloeg.

670 pagina’s dat is een ferme klepper hé. In feite zijn het ook 3 boeken, in 1 overkoepelend boek gebundeld. Een eerste verhaal speelt zich af in (een alternatief) 1893, het tweede in 1993 en het laatste in 2093. In deze drie delen maken we kennis met personages die dezelfde namen hebben. Is dit om aan te tonen hoe toevallig alles is en hoe iedereen met iedereen verbonden is? Hoe snel iemand in feite een totaal ander leven zou kunnen leiden?

Dat vind ik (in al haar boeken) het knappe aan Yanagihara: ze is een verteller met een weelderig pen, die niet terugdeinst om haar ideeën over de wereld en haar bewoners (in verband met: vriendschap, het al dan niet hebben van kinderen, familieverbanden, (queer-) liefdesrelaties, angst, eenzaamheid,…) in haar verhalen te verweven. Zij laat je anders naar haar wereld, maar als gevolg daarvan ook naar jouw wereld, kijken.

Voor Hanya Yanagihara moet je je tijd nemen, je helemaal onderdompelen en daarna vooral zelf een mening vormen. Want smaken verschillen. Maar sowieso blijft het de opvolger van Een klein leven en dus een must-read.… (meer)

Ik heb dit boek een tijdje aan de kant laten liggen omdat ik er zoveel en zo lovend over had horen spreken. Zeker toen iemand het lezen ervan benoemde als een soort stomp-in-de-maag ervaring wilde ik er niet meteen in beginnen omdat de hooggespannen verwachting dan meestal toch niet gehaald wordt. En ook met de nodige wachttijd vond ik de eerste 100 pagina's niet van zo'n hoog niveau en evenmin volgde er een stomp-in-de-maag. Toch wist Yanagihara mij steeds meer in het verhaal te trekken en er voor mij tenslotte een erg intense leeservaring van te maken.
De hoofdfiguur Jude wordt uitvoerig en indrukwekkend uitgezet in al zijn gekwetsheid, ambivalenties, psychische pijn, negatieve zelfbeeld en wantrouwen in relaties. Wie beroepshalve werkt met mensen persoonlijkheidsstoornissen vindt hier een literair authentiek en herkenbaar relaas met een beklijvende beschrijving van de vicieuze cirkel van hertraumatisering en de desastreuze impact daarvan op het intrapsychisch en interpersoonlijk leven. Hoewel.... Jude probeert telkens weer zijn innerlijke demonen te expulseren door anderen in zijn naaste omgeving in de positie te plaatsen van de onbetrouwbare, onbeschikbare of zelfs misbruikende ander. Dat al zijn vrienden die klippen (op een enkele uitzondering na) weten te omzeilen, vond ik minder geloofwaardig. Maar als beeld voor de potentieel helende kracht van veilige gehechtheidsrelaties kan het wel tellen.… (meer)