Over (de kracht van) de iteratieve en incrementele ontwikkelaanpak Scrum heb ik al vaker artikelen geschreven. Rini van Solingen (adviseur en coach op het gebied van Agile/Scrum bij TU Delft en Chief Technology Officer bij iSense Prowareness) en Eelco Rustenburg (leider van de Agile consultancy- en trainingsdivisie bij Xebia) schreven in verhaalvorm zowel de theoretische als praktische kant van de toepassing van Scrum in een software project. De kracht van Scrum vertelt het verhaal van Mart Versteeg, CTO bij een softwarebedrijf dat in opdracht van een Amerikaanse klant LogiStrux worstelt met een hopeloos vertraagd software ontwikkelingsproject. Een ontmoeting in een hotel in New York met de Finse consultant Pekka, een Scrum coach, opent Marts ogen voor de waarde van Scrum. Thuis in Nederland gooit hij het roer om, introduceert hij Pekka en de Scrum methode bij zijn ontwikkelaars, testers en business vertegenwoordigers. Zo wordt een aantal van de veelvoorkomende problemen in zijn organisatie structureel opgelost. Het verhaal springt na de eerste sprint direct naar een retrospectief in de tijd als een soort “en zij leefden nog lang en gelukkig.” Waar Eliyahu Goldratt echte romans schrijft om zijn Critical Chain aanpak uit te werken, is De kracht van Scrum een inspirerend verhaal, fictie natuurlijk om geen bestaande organisaties of klanten voor het hoofd te stoten, maar veel verder dan functioneel in deze korte beschouwing van één project, komen persoonlijkheden of weerstanden niet uit de verf.
Lovende woorden te over op de achterkant en bij de introductie. Jeff Sutherland, initiator van de Scrum methode, is blij met dit Hollandse werk ter promotie van Scrum. Zelf blijf ik moeite houden met de positionering van Scrum als projectmanagementmethode. In projecten die verder gaan dan één team of één soort resultaat dat geleverd moet worden, is een op maat gesneden combinatie met een methode die verder kijkt dan een eerstvolgende timebox van enkele weken of een specifiek samengesteld ontwikkelteam nodig. Samenspel met aanpakken als PRINCE2, RUP of Agile Project Management is nodig. In het boekje had ik daarom ook meer verwacht dan alleen het succesverhaal met een kleine rimpeling tijdens de eerste sprint. De vraagstukken waar je juist als projectmanager of ontwikkelaar in de dagelijkse praktijk mee worstelt gaan verder dan een goed Scrum bord of het op tijd bij de stand-up aanwezig zijn. Hoe houd je mensen gemotiveerd? Hoe kun je als team je blijven verbeteren, de productiviteit laten doorstijgen? Wat als de product owner zijn/haar rol niet goed oppakt? Welke combinaties van rollen werken wel en niet? Hoe stem je het werk van verschillende teams op elkaar af? Gelukkig, de rol en het vak van projectmanager blijft springlevend. Mooi, dat een Scrum team dat verantwoordelijkheid neemt en resultaten oplevert in samenspraak met de product owner, veel werk uit handen neemt, maar er rest veel, dat Scrum in de perceptie van projectmanagementmethode niet waar kan maken.
Pekka stelt in het verhaal op p.36: “Scrum is het meest gedetailleerde, professionele én rigoureuze projectmanagementproces dat ik ken.” Dat is strijdig met Sutherlands eigen opvatting op p.7: “Scrum is een lichtgewicht benadering die gebruikt kan worden in eigenlijk elk project, niet alleen losstaand maar juist ook heel goed in combinatie met standaarden als PRINCE2 en CMMI.” Ja, Scrum is bijzonder krachtig, maar geen Haarlemmerolie! ( )