Ik heb zeker genoten van het boek. Bijna in een ruk uitgelezen had ik door de losse vertellingen minder concentratie voor de laatste hoofdstukken. Het boek leest lekker weg, en is met humor en (zelf)spot geschreven. Toch tegen het einde verlangde ik naar wat meer spanning.
"Vinexvrouwen" houdt de mensen een spiegel voor, confronterend en tegelijk geestig. Tja, de mens... wie lacht niet... ( )

Een vluggerdje. Wel af en toe leuk, maar niet echt hoogstaande literatuur. De schrijfster hoort zich zelf een beetje te graag lullen, en wat stijl betreft verschilt het boek dan ook niet veel van het interview dat ze gaf bij Pauw en Witteman. ( )

‘Een vinexwijk heeft wel wat weg van een gevangenis, waarbij de tuin bedoeld is om ons even te laten luchten.’

Vinexvrouwen is het vijfde boek van de Nederlands-Marokkaanse auteur Naima El Bezaz. In België is deze schrijfster minder bekend, maar in Nederland zorgen haar boeken telkens opnieuw voor de nodige controverse, wegens confronterend en taboedoorbrekend. Zo verkocht de verhalenbundel 'minnares van de duivel' als zoete broodjes, nadat de schrijfster er in een televisieprogramma een erotische passage uit voorlas en zich de woede en verontwaardiging van zowel moslims als gereformeerden op de hals joeg. De expliciete seksscènes in ‘de verstotene’ bevestigden haar reputatie als ‘schandaal’ auteur. Die roman werd zelfs vergeleken met 'Turks Fruit'. Al deze media aandacht zorgde voor een burn out en de schrijfster geraakte in een ernstige depressie. 'Het gelukssyndroom' is een roman met autobiografische elementen waarin zij de gevolgen van haar ziekte en haar gevecht om uit haar depressie te komen verwerkte.

Met vinexvrouwen krijgt Naima El Bezaz opnieuw een hoop heibel over zich heen. Het is geen roman, eerder een bundel van losse stukjes die enkel met elkaar gemeen hebben dat ze zich in een zogenaamde Vinexwijk afspelen. Dat zijn eenvormige nieuwbouwwijken, die bestaan uit allemaal kleine huisjes met tuintjes. Gezinsvriendelijk en betaalbaar, maar tegelijk ook oersaai en omdat de muren wel van karton lijken valt er aan de buren niet te ontkomen! Naima woont zelf al een tiental jaren in een dergelijke wijk en verzamelde ondertussen voldoende munitie waarmee ze de mentaliteit en eigenaardigheden van de inwoners te lijf kan gaan. Vaak hilarisch grappig zet de schrijfster een verzameling Nederlandse Vinexbewoners te kijk. Een zootje ‘white trash’ met vrouwen die elkaar de loef willen afsteken met de nieuwste spuuglelijke meubels, mannen en vrouwen die het allemaal met elkaar doen en aan de drugs zitten, een irritante buurvrouw op leeftijd die haar blote lijf constant etaleert vanuit haar tuin, feestjes met veel bier maar niets te eten, Nederlanders die er systematisch van overtuigd zijn dat ze het beter voor elkaar hebben dan anderen en dat hun levenswijze de norm zou moeten zijn, enz. De schrijfster schreeuwt haar verontwaardiging en ergernissen heel het boekje uit. Van die Nederlanders begrijpt ze echt niets! Als Belg vond ik het vanzelfsprekend heel grappig, veel clichés die bij ons leven over de Nederlanders worden immers alleen maar bevestigd. Daarnaast ontbreekt ook het onderling racisme van de ‘nieuwkomers’ (o.a. Polen, Turken en Surinamers) niet. En Naima fulmineert niet alleen tegen de Nederlanders maar spaart ook zichzelf en haar zwaktes niet. Een constant kritische moeder en het niet ernstig genomen worden als schrijfster zorgen voor de nodige frustraties. Tegen wil en dank toont zij zich trouwens beter ‘geassimileerd’ dan haar lief is. Zo heeft zij haar dochtertje naar een Christelijke school gestuurd. Het kind komt thuis met liedjes over Jezus en de passage waarin de schrijfster zelf een kerkdienst bijwoont (met hoed) is uiterst (tragi)komisch.

Vinexvrouwen heb ik ervaren als een amusant en onderhoudend boekje, geschreven in een luchtige, makkelijk leesbare stijl. Een aanrader om te lezen als tussendoortje! ( )

Alle aandacht in de media voor Vinexvrouwen had mij meer dan nieuwsgierig gemaakt naar het boek. Toen ik het maandagmiddag zo maar in de bibliotheek in mijn buurt bij de nieuwe boeken zag staan, sprong mijn hart op: nu zou ook ik schuddebuikend van het lachen dit boek kunnen lezen. Lees verder op deze pagina van mijn boekenblog. ( )

De flaptekst
Het leven in een Vinexwijk verloopt niet altijd soepel. Daar weet Naima El Bezaz, die zelf al bijna tien jaar in zo’n buurt woont, alles van. In haar autobiografische roman Vinexvrouwen beschrijft zij het wel en wee van haar gezin in deze typisch Nederlandse nieuwbouwwijk. Als Marokkaanse kijkt zij met een fris oog naar de Hollandse gewoontes, al speelt er nog iets anders mee: de Vinexwijk wordt bevolkt door heel wat meer nationaliteiten. Terwijl haar dochter op school christelijke liedjes leert, verbaast El Bezaz zich over de Nederlanders. Ze snapt eigenlijk niets van hen. Hoog tijd dat zíj eens een inburgeringscursus volgen!

"Ik ben een Marokkaan in een Vinexwijk", zo begint het boek Vinexvrouwen van Naima El Bezaz waarin ze op humoristische en recht-voor-z’n raap manier haar leven en dat van haar autochtone blanke buren in een Vinexwijk beschrijft.

Onder het motto “L’enfer, c’est les autres” van de Franse filosoof Jean-Paul Sartre (De hel, dat zijn de anderen) begint het gedonder al. Want die hel speelt zich af in “fantasieloze, razendsnel gebouwde huizen die gemaakt lijken van beton”. Als de buurman tien deuren verderop boort, is het “alsof de tandarts met mijn verstandskies bezig is”.

Het is duidelijk dat Naima de controverse niet schuwt. Haar boeken roepen heftige reacties op. "Toen ik in het programma van Jack Spijkerman een stuk voorlas uit Minnares van de duivel kreeg ik de gereformeerden over mij heen. Na De verstotene kwamen de moslims en nu dus mijn buren".

Vinexvrouwen vind ik niet echt een roman maar meer een verzameling columns. De 38 hoofdstukken vormen elk een eigen verhaal over kapotte huwelijken, depressies, alcohol, partnerruil, pillen, drugs en huiselijk geweld. Dingen die je in elke stad en elk dorp tegenkomt, maar kennelijk meer bij de vinex horen dan bij welke andere wijk ook.
Het is een boek waarmee ze niet alleen confronterend of taboe-doorbrekend wil zijn, maar vooral ook de lezers wil laten lachen.

Robert Vuijsje zei er al over: "Even geestig als beklemmend, geschreven in een aanstekelijk uit-de-losse-pols-stijl, die ervoor zorgt dat je wilt blijven lezen."
Binnen een week was Vinexvrouwen vier keer herdrukt en zijn de film- en tv rechten aan filmmaatschappij BosBros verkocht.

Ze lijkt mij een (h)eerlijk mens en heb zin aan donderdag 17 februari, dan komt ze vertellen over haar boek Vinexvrouwen in de bibliotheek.