Wieringa is zeker een van de betere schrijvers van het moment in het Nederlandse taalgebied. Dat bewijst hij ook met dit boek. Na zijn ‘Joe Speedboot’, een feelgood-jongensverhaal in een dorp onder een Nederlandse dijk, gooit hij het hier over een heel andere boeg. Dit keer is het een heel donker verhaal, gezet in een vage Oost-Europese setting, ergens in het steppegebied van de vroegere Sovjet-Unie. Twee verhaallijnen komen samen: die van de wat oudere politieman Beg Pontus, uitgeblust zijn job doend in een troosteloze, door verval en corruptie geteisterde stad, en die van een groepje haveloze vluchtelingen die door het steppegebied rondwaren en na enkele bijzonder wrede passages in de stad van Pontus terechtkomen. De evolutie die Beg doormaakt, is best interessant (hij ontdekt zijn joodse roots en put daar kracht uit), maar de verhaallijn van de vluchtelingen ontspoort volledig, Wieringa geeft hun groep een absurd sectair karakter. Volgens sommigen gaat dit boek over de oorsprong en kracht van religie, maar de link die Wieringa legt tussen de perceptie van het ‘uitverkoren’ zijn van de joden en die van de vluchtelingensekte komt merkwaardig, om niet te zeggen erg schamper over. Het geheel doet stilistisch heel erg Cormac McCarthy-achtig aan, enkele passages lijken zo weggeplukt uit ‘The Road’ of ‘Blood Meridian’, en dat is wellicht de reden waarom dit boek mij minder aansprak. En daar komt nog bij dat het slot van het verhaal uitermate flauw is, met uitzicht op het ‘beloofde land’. Het boek overtuigt me dus niet, maar dat Wieringa kan schrijven, dat staat buiten kijf. ( )

Heel boeiend geschreven, in één ruk uitgelezen. ( )

Het enige literaire boek van de 6 genomineerden in de NS publieksprijs 2013. De opbouw van het boek bestaat uit twee verhaal lijnen die aan het einde bij elkaar komen. Het verhaal speelt zich af in een voormalige sovjetrepubliek, maar had zich ook ergens anders kunnen afspelen. Het nihilisme staat voortdurend om de hoek mee te kijken en dat is het belangrijkste sovjet element. Toch is de grondslag voor dit boek een deel van de bijbel en komt aan het einde toch de hoop op een beter bestaan naar de voorgrond. Het verhaal is boeiend en heeft een goede vertellijn. Jammer genoeg zitten er af en toe wat ongelukkige zinnen in die de stijl enigzins verstoren. Mijn eerste boek van Tommy Wieringa en ik moet zeggen dat ik toch aangenaam was verrast. Ik heb het boek met veel plezier gelezen. ( )

Een moedig en profetisch boek, botsend met de geest van deze tijd. Het dubbele verhaal over de ellendig dwalende vreemdelingen in de steppe en het doelloze bestaan van een cynische commissaris in een naamloze stad, wordt een zoektocht naar het ontstaan van het monotheïsme. De manier waarop de woestijntocht van het Joodse volk en het thema van de zondebok die God wordt en de verdwaalden de weg wijst worden samengevlochten, heeft mij bij wijlen bijzonder bij de keel gegrepen. Het einde van de roman kon dan ook alleen maar hoopvol zijn: Mozes wijst Joshua de weg naar het land van melk en honig.

' De dagen worden korter, het leven keert naar binnen' schrijft Wieringa : het leven naar binnen keren, dat is precies wat deze roman doet. ( )

heel bizar verhaal. Ik blijf me afvragen waarom dit verhaal, hoe komt de schrijver daar nou op ( )