Dichters die spotten met dichters, met uitgevers, met zichzelf. Een poëzielezing waar de dichters zichzelf opwerken tot een schisma, niemand die in de zaal zit. Feestjes waar dichters zich ontdubbelen, in drieën splitsen in een jonge versie, een oude versie … Recensenten die met een enkele bijzin personen laten verdwijnen. Boeken die niet gelezen worden. Woorden die tot niets verbinden. Conversaties die halverwege afgebroken worden. Dichters die zichzelf citeren. Dichters die elkaar niet kennen, dan weer wel, dan weer niet. Opgemerkte liaisons met Zeus en Hera.
Lucinella zal, getuige de lof van o.a. William Gass, vast vermakelijker zijn voor wie het wereldje (her)kent. Of voor wie de dichters (her)kent. Ik vermoed dat er ook heel wat verwijzingen naar Amerikaanse poëzie in te vinden zijn. ‘Intelligence turns me on’, ronkt de achterflap. Maar in Lucinella verveelt het ook wel eens. De lichtheid van een Luiselli miste ik. Maar dat ik aan Luiselli moest denken is ook wel wat waard. (Ik denk graag aan Luiselli.) ( )