Margriet de Moor toont opnieuw haar fundamenteel amorele, lichtzinnige blik op de wereld, die samengaat met een diep menselijk begrip.
Tegenwoordig moet alles maar een roman genoemd worden, de commercie dicteert dat, maar Mélodie d’amour ís een thematische verhalen-, of zo men wil novellenbundel, waarin de liefde vrijelijk fluctueert.
Margriet de Moor legt kortom in de verhalenbundel Mélodie d’amour maar liefst vier maal aan. De eindscore: twee keer grandioos in het hart van de roos. Douze points voor haar betoverende schrijven.

De vier verhalen die zij bijeenbracht geven zich niet zomaar prijs, willen misschien wel universeel, maar uitdrukkelijk geen luchtige niemendalletjes zijn. Hiermee tonen de vier verhaaldelen zich als het contragewicht van die wat suffe romantitel.
Inhoudelijk zouden het liedjes kunnen zijn; trieste, misschien wat verstilde liefdesliedjes. Maar ook door de vorm heeft deze roman iets weg van een muzikale compositie, wat bij De Moor niet uitzonderlijk is. De keurige opbouw, de tempowisselingen - de ene keer stroperig en traag, het volgende moment opgewekt, kwiek en fris. Je ziet het notenschrift haast voor je.
Technisch is De Moor echt op dreef. Het allerbest in het laatste verhaal.
Daarmee wordt duidelijk dat verhalen verbintenissen met elkaar aangaan, verweven raken en schrijver en lezer een duet met elkaar uitvoeren. Een duet op de melodie van een liefdeslied.
Voilà, dansez maintenant.