Samenvatting
Indische duinen, de voorloper van 'Ik kom terug', werd bekroond met de Gouden Uil en de voorganger van de NS Publieksprijs, de Trouw Publieksprijs voor het Nederlandse boek. De roman werd in verschillende talen vertaald en wordt beschouwd als een hoogtepunt in Adriaan van Dis’ oeuvre.

Een gezin keert terug uit het oude Indië. Een Japans kamp ligt achter hen, maar Nederland biedt geen vrede. De repatrianten vestigen zich in een koloniehuis in de duinen; een zoon wordt geboren. Hij is de buitenstaander die in een sfeer van verzwegen leed wordt opgevoed. Zijn vader wil hem harden voor de volgende oorlog. Zevenenveertig jaar later ontrafelt de zoon de geheimen en leugens van zijn familie. ( )

'Bij het eerste stukje Holland mogen jullie een wens doen', zei moeder. 'Een tekenboek', riep de kleinste en ze trommelde opgewonden op Justus hoofd. 'Een stille wens, Saskai, anders komthij niet uit', zei de moeder. Ze haalde diep adem en deed een stap naar voren: 'Deze kinderen hebben nog nooit hun moederland gezien', riep ze met luide stem, 'nu zijn zij aan de beurt, gun ze een kostbare herinnering.' Ze greep Jana en Ada bij de hand en boorde zich met veel pardon door een dikke rij mensen heen. Tot haar verbazing merkte ze dat er een Hollandse aardappel uit haar keel opklonk, in Indië waren haar harde klanken bijgeslepen, maar met haar geboortegrond in zicht, keerde de oude toon vanzelf terug.
De boot toeterde en juist op dat momen brak de zon door, een voorzichtige zon. Daar lagen de duinen, rijen dik, de wolken scheurden in het licht en het zand kleurde goudgeel. Niemand praatte, de meeuwen doken naar het land en de zon liet een schaduw over de duinen dansen, een wajangspel in de kou. Echtparen keken elkaar aan en zochten elkaars hand. 'Wat zijn dat?', vroeg Saskai. 'Duiden', zei de moeder, en haar stem trilde. 'Net cake', zei Saskia. De kinderen zagen hun kans schoon en begonnen te joelen en te schreeuwen: wat een vette koeien, zulke monsters hadden ze nog nooit gezien, en zoveel kerken, zoveel vlaggen, allemaal voor hen. En de moeder onderwees: ja, dat was een wei en dat lage land een polder en die rafelige schuur met dat scheve dak een hooiberg, de voorraadkamer waar de koeien 's winters van aten. Ze herkende de geuren, dit land had haar gevormd. Je kon het aan haar zien, al was ze nog zo zwak en uitgeteerd, ze had handen om een kalf te kunnen keren. Haar vader was een hereboer en werd in het dorp de Taaie genoemd. Ze had zijn bouw en kon zoals hij verdomd veel hebben. het was verbazend hoe klein en teer de meisjes waren, dat zoiets fijns uit een boerendochter kon komen, de ranke vingers, het platte neusje en de vouw om hun amandelvormige oogjes - prachtige dochters waren het. Ze was verliefd op hun verschijning en ze leken zoveel bruiner in het Hollandse licht dan onder de volle tropenzon, hier pas zag je hun koeliet langrep n volle glorie, ze hadden de gouden huid van haar man. Leken haar dochters dan in niets op haar? Zouden zij net als zij wel tegen de wind in kunnen fietsen en beet de vrieskou straks toch niet te hard aan hun vleermuisoren? p 10-12 ( )