"Zeven vette jaren" is een bundel autobiografisch getinte verhalen van de Israëlische schrijver Etgar Keret over de eerste zeven jaren van het leven van zijn zoon Lev. Volgens de ondertitel zijn het zo goed als waargebeurde verhalen, waarschijnlijk heeft Keret het gebeurde hier en daar wat aangezet om het beter te doen uitkomen.
Zoals je bij een schrijver uit Israel kunt verwachten: niet alleen vrolijke momenten, maar ook herinneringen aan de Holocaust waarvan zijn ouders overlevenden zijn,en een incidenteel bomalarm vanwege het conflict met de Palestijnen.
Keret maakt veel mee: hij gaat naar schrijverscongressen over de hele wereld waar hij ook leuke stukjes over schrijft.
Hij vertelt in Zweden over Jom Kipoer:
"Kunt u ons misschien uitleggen wat er in vredesnaam zo bijzonder is aan die feestdag," vroeg mijn jonge Zweedse uitgever. Dus daar stond ik, met een pens vol koude aardappelsalade en tapbier, en probeerde een paar aangeschoten literaire Zweden uit te leggen wat Jom Kipoer is. De Zweden hoorden het aan en waren gefascineerd. De idee van een dag waarop er geen gemotoriseerd verkeer door de steden rijdt, de mensen zonder portemonnee rondlopen en alle winkels zijn gesloten, een dag waarop er geen tv-uitzendingen zijn of zelfs maar websites worden geüpdated- het klonk hun allemaal in de oren als een vernieuwend Naomi Klein-concept en niet als een eeuwenoude joodse feestdag.

Bij een bezoek aan zijn orthodoxe zus die tien kinderen heeft:
Om helemaal eerlijk te zijn, zou ik hier moeten vermelden dat we in de negen jaar dat we hadden samengewoond tientallen keren getrouwd waren middels allerlei soorten ceremonies die we zelf verzonnen: met een kus op de neus in een visrestaurant in Jaffa, elkaar om beurten omhelzend in een vervallen hotel in Warschau, naakt zwemmend bij het strand in Haifa, en zelfs met het delen van een verrassingsei in de trein van Amsterdam naar Berlijn. ( )

Het geweld van Israël, gezien door de ogen van een inventieve vader, die zijn zoontje bij een luchtalarm voorhoudt dat ze in de berm moeten duiken om een broodje pastrami te imiteren: vader en moeder als het broodje, het zoontje als de pastrami.

Keret is bekend van korte, surrealistische verhalen (de bundel Verrassing is fantastisch), maar schrijft in dit boek over zijn eigen leven, bij grensposten waar de baklava van Palestijnse opa's tot pulp wordt geprikt (misschien zit er een bom in), bij zijn orthodoxe zus thuis, die van de rabbijn de boeken van haar broer niet mag lezen, met vrienden die in Israël zijn geboren en Duitsland alleen associëren met Franz Beckenbauer en Bratwurst, met ouders die zich de holocaust al te goed herinneren, maar die zich hun mooie jeugd, voordat de gele sterren kwamen, toch niet laten ontnemen. Zo zegt zijn moeder tegen hem: "Je bent helemaal geen Israëlische schrijver. Je bent een Poolse schrijver in ballingschap."

Het gaat niet alleen maar over Israël en jodendom: Etgar reist over de wereld, on tour of in schrijfretraite, waar hij een totaal onbekende schrijfster een prachtig verhaal hoort voorlezen: "Ze maakte het podium voor mij vrij, en toen ik murw geslagen langs haar liep, schonk ze me een medelijdende blik, van het soort dat een trotse leeuw in de jungle een circusleeuw toewerpt." ( )