In juni van 1901 vertrekt Hilaire Belloc vanuit Toul (bij Nancy) op bedevaart naar Rome. Vooraf zweert hij de dure eed de hele reis te voet te volbrengen, alleen in de buitenlucht te overnachten, minstens 30 mijl per dag af te leggen en iedere ochtend naar de mis te gaan. In de loop van zijn tocht breekt hij al deze beloftes, komt zonder geld en eten te zitten, wordt opgesloten in een Italiaanse gevangenis en laat bijna het leven tijdens een sneeuwstorm in de Alpen. Belloc beschrijft dit alles met humor en echte interesse, deels in de vorm van een dialoog tussen hemzelf en een gefingeerde lezer, die hem meermaals knorrig tot de orde roept, wanneer hij zich verliest in poëtische of filosofische beschouwingen: een oude truc, die hier wonderwel tot zijn recht komt.

Een reisboek dus, maar voor ons lezers aan het begin van de eenentwintigste eeuw, niet alleen een reis in afstand maar ook in de tijd. Belloc’s evocatie van een voor altijd verloren wereld –het Europa van voor de Eerste Wereldoorlog- is zo suggestief en hartverwarmend, en zijn levenslust en schrijfplezier zo aanstekelijk, dat ik er een lieve duit voor zou geven om mijn wandelschoenen aan te trekken en met hem mee op pad te kunnen gaan door die lange, mooie zomer van het jaar 1901. ( )