Rechercheur Charlie ‘Bird’ Parker krijgt het in dit boek Een dode ziel van de Ierse auteur John Connolly aardig voor zijn kiezen. Dat moet ook, anders hebben we geen aardig verhaal en dat is dit zeker, alle 480 pagina’s lang.

Om te beginnen zijn zijn vrouw en dochtertje vermoord terwijl hij een eindje verder in de kroeg zat na een ruzie met zijn vrouw. Ze zijn niet zomaar vermoord, ze zijn heel erg vermoord en de details liegen er niet om maar dienen ook ergens toe.

Parker neemt na de moord ontslag bij de politie en zijn vroegere chef vraagt hem om een zaak op zich te nemen omtrent de vermissing van een meisje. Dat brengt hem naar de moerassen van Louisiana waar hij in contact komt met een familie waarvan de moeder speciale gaven heeft. Zij heeft het over een gestorven meisje en de dader bij wie alles later samenkomt;

Toen ze begon te spreken, hoorde ik vier stemmen: de stemmen van mijn vrouw en van mijn dochter, de stem van een oude, dikke vrouw op een bed in een wijnrode kamer, en de stem van een naamloos meisje dat een wrede, eenzame dood was gestorven in de blubber en het water van een moeras in Louisiana.
‘De Reiziger heet hij.’

Parker hoeft het niet alleen te doen. Hij krijgt hulp van een duo gangsters, Angel en Louis, dat hem ooit iets verschuldigd was en van Rachel, een profielspecialist van de politie. Die gangsters zijn geen overbodige luxe, want de zoektocht naar het vermiste meisje brengt hem in contact met de georganiseerde misdaad. Die houden er soms perverse hobby’s op na wat uiteraard tot nog veel meer doden leidt.

Ondertussen wordt het vermiste meisje gevonden maar niet in een toestand die Parker voor ogen had. Langzaam beginnen er verbanden te ontstaan tussen de dood van zijn gezin, het vermiste meisje en andere vermiste personen uit Louisiana. Op een hotelkamer wordt zoveel mogelijk op papier met elkaar in verband gebracht en ik houd van de cliffhangers die daar bij horen;

Ik trok een dunne streep tussen de naam David Fontenot en het vraagteken dat het meisje in het moeras voorstelde. Ik kon het toen nog niet weten, maar door het trekken van die lijn had ik een belangrijke stap gezet in de richting van de denkwereld van de Reiziger.

Connolly besteedt enige aandacht aan zijn hoofdpersonen en geeft ook de geschiedenis van hen mee en waarom ze soms hun lasten met zich meedragen. Dat leidt wel eens tot wat verhaallijnen buiten het hoofdverhaal om maar ze voegden voor mij wel iets toe. Enig humor ontbreekt ook niet. Als Charlie Parker (zijn vader kwam er later pas achter dat dit een jazzmuzikant was) met zijn donker gekleurde gangstervriend bij een paar maffiosi op bezoek gaat horen we;

‘Wat moet je hier?’ vroeg hij met een zwaar Cajun-accent.
‘Mijn naam is Charlie Parker,’ zei ik door het geopende raampje. ‘Ik wil Lionel Fontenot spreken.’
‘En wie is dit?’ Hij wees op Louis.
‘Count Basie,’ zei ik. ‘De rest van de band kon er vandaag niet bij zijn.’

Cajun-accent, kipgumbo en de Zydeco-muziek van Clifton Chenier, het komt allemaal voorbij en draagt bij aan de couleur locale die door het boek heen trekt, samen de zware, lome hitte die er in dat deel van de Verenigde Staten kan heersen. Langzaamaan komen alle lijntjes samen en wordt duidelijk waar al die gruwelijkheden voor nodig waren.

Daarom een kleine waarschuwing vooraf, de details van de moorden worden uitgebreid beschreven en het is niet raadzaam dit boek te lezen als u net aan uw kipkluifjes bent begonnen maar verder is het een prima lopend verhaal waar ik mij mee vermaakt heb.

Vertaling; Irving Pardoen ( )

Nadat zijn vrouw en dochter op afschuwelijke wijze zijn vermoord, neemt een politieman ontslag en wordt privé-detective. Zijn vroegere baas vraagt hem een vermiste jonge vrouw op te sporen en deze zaak blijkt verband te houden met de moord op zijn vrouw en kind. In samenwerking met een FBI-agent komt hij op het spoor van een seriemoordenaar, de 'Reiziger', die door hem wordt gedood. Dit is de strakke lijn van een veel ingewikkelder verhaal, waarin van alles overhoop wordt gehaald: een zaak van dertig jaar geleden, Engelse renaissance-schrijvers, oude anatomieboeken, de mafia en nog veel meer. Deze zaken houden het verhaal nu en dan op, maar veel erger is dat noch de seriemoordenaar noch de hoofdpersoon uit de verf komen. In feite is het een allegaartje van deductie, overpeinzingen, flashbacks en vooral veel vechten en schieten. Op het omslag wordt een vergelijking gemaakt met de seriemoordenaar Hannibal Lecter van 'Silence of the lambs': de Reiziger zou hem met huid en haar opvreten. Misschien, maar de auteur van 'Silence of the lambs' vreet deze auteur moeiteloos op.