Man, man, man… wat een zielloos proza, wat een uitzichtloze tristesse. Al van bij de eerste pagina worden mannen (dan nog 17-jarige jongens) opgevoerd die uitblinken door nikszeggendheid, bordkartonnen figuren beladen met alle typische clichés. En 8 hoofdstukken lang, telkens met andere mannelijke, geleidelijk oudere, protagonisten gaat het zo door. In proza dat amper die naam waard is. Alleen dat laatste, negende hoofdstuk geeft een klein beetje schrijverstalent te zien, en zowaar zelfs de sleutel om dit werk te lezen: “Hoe weinig begrijpen we van het leven terwijl het zich daadwerkelijk afspeelt. De momenten vliegen voorbij, als hoogspanningsmasten langs het spoor, gezien vanuit een voortsnellende trein”. Ik kan daar niks aan toevoegen, dat is blijkbaar echt alles wat Szalay ons mee te delen heeft, in ruim 450 bladzijden. En nog het ergst van al: dit haalde de shortlist van de Man Booker Prijs! Man, man, man… ( )

Negen mannen komen elk in een crisisituatie terecjt en worden geconfronteerd met de vraag naar de zin van het bestaan ( )