De val van het ruim duizend jaar oude Constantinopel op 29 mei 1453 luidde het einde van het Byzantijnse rijk in. De stad had vorige aanvallen uit het oosten kunnen afweren door zijn muren en vestingen. Mehmet II, de jeugdige sultan van het Osmaanse rijk, beschikte over een enorme militaire overmacht en had zich zeer goed voorbereid. Hoewel ze een groot fort, vloot en het grootste kanon ter wereld hadden gebouwd, gaat het gerucht dat een poort in de stadsmuren niet goed afgesloten was en de Ottomanen zo naar binnen konden. De laatste Byzantijnse keizer, Constantijn XI sneuvelde ook tijdens het beleg. Na een korte, maar hevige slachting en plundering heeft Mehmet II de stad weer opgebouwd tot een multiculturele handelsstad.
Goed gedocumenteerd : militaire, culturele en religieuze feiten worden besproken, zoals de angst voor voortekenen : een drager liet een icoon tijdens de processie van 25 mei vallen. De volgende ochtend was er een dichte mist over de stad, dit was volgens de bewoners een teken van ‘het vertrek van de Goddelijke Aanwezigheid’. Niet alleen de botsing tussen het Christendom en de Islam komt uitgebreid aan bod, maar ook de moeizame relatie tussen de orthodoxe en westerse katholieke kerken waardoor er te laat en te weinig hulp kwam voor de Byzantijnen. Een mijlpaal in de geschiedenis ! ( )