Voornaamste kracht van dit boek vond ik het beeldend, swingend, meelepend, eigenzinnig taalgebruik. ( )

Doorheen de persoon van mevrouw Verona, een weduwe in een bijna verstorven Waals gehucht, vertelt Verhulst sierlijk om en rond de gebeurtenissen heen die haar doen besluiten voor het laatst haar huis te verlaten en de heuvel af te lopen, het dorp in. Hij zet zijn personages met zoveel liefde neer dat het onmogelijk is niet met hen mee te gaan voelen.

Als geheel biedt het boekje een erg prettige leeservaring. Half het leesplezier komt van de puntige herinneringen, anecdotes en beschrijvingen die Verhulst vaardig door elkaar weeft; de andere helft ligt zijn taalgebruik, dat de bestofte lades van het Nederlands opentrekt en vrolijk de half-vergeten woorden tentoonspreidt. Vaak komt zoiets geforceerd over, alsof de zinnen eerst normaal neergeschreven zijn en daarna met behulp van een thesaurus herwerkt zijn, maar hier in geen geval. Alles klinkt zo natuurlijk, zo perfect uitgekiend, alsof elk woord perfect op zijn plaats zit en er geen ander precies even secuur zou passen. En dat is (voor mij althans) een van de kenmerken van een groot schrijver.

Verhulst heeft een prachtig stukje melancholie afgeleverd, dat magnifiek verteld wordt zonder meligheid of valse emotie. Een aanrader. ( )

Mooi, poëtisch, met af en toe verwijzingen naar Marquez. Wat een contrast met zijn Helaasheid! ( )

Een andere kant van Dimitri Verhulst, maar niet minder interessant! Personage heel menselijk en herkenbaar neergezet. ( )

Na het plezier waarmee ik De helaasheid der dingen had gelezen had ik hoge verwachtingen van deze novelle. Voor wat betreft het doorzetten van de lijn van bijzondere personages in een even bijzonder Vlaams dorpje kwam ik niet bedrogen uit.

Lees verder op deze pagina van mijn boekenblog. ( )