Schemervluchten. Door: Helen Macdonald.

Na het lezen van De H is van havik was ik een beetje verliefd op Helen (en wou ik zelf een havik, dat ook) en nu ben ik het weer.

Schemervluchten beschrijven is quasi onmogelijk. Oké; het is een bundeling van indrukwekkend mooie natuuressays maar het is ook zo veel meer dan dat. Het is een ode aan de natuur, het is een elegie voor wat er nog was toen ze kind was en wat nu onherroepelijk verloren is, het is een oproep tot actie, het is een spiegel, een schop onder je kont. Vaak onaards mooi, soms hilarisch grappig en steeds poëtisch.

Helen heeft de gave om te kijken, écht te kijken. Ze heeft kennis met hopen maar laat zich nog raken door unieke momenten die iets magisch hebben. Ze laat je anders naar de wereld om je heen kijken. Ik wil ook zij aan zij met een zwaan aan het water zitten of in een bootje liggen op zoek naar de zwanen van het Koningshuis. Ik wil midden in de nacht opstaan om baardmannetjes te spotten, ik wil ook een nestkasje ophangen met een plexi-achterkant met een doekje er voor (geweldige vader die dit voor zijn kinderen doet),…

Door meer te leren ga je beter kijken, meer zien én kan de magie nog groter worden. Macdonald heeft een hart voor de natuur en dat hart deelt ze met ons. In prachtige zinnen, boeiende verhalen, grappige anekdotes. Ze toont ons aan de hand van haar observaties van de natuur hoe klein wij zijn, hoe fragiel het evenwicht is en hoe groot de prijs is die we betalen voor elk verlies. Door haar kijk op dieren, de natuur houdt ze ons mensen een spiegel voor.

Schemervluchten is voedsel voor de ziel, geeft goesting om je stapschoenen aan te doen en er op uit te trekken, te proberen kijken met de prachtige blik van Helen. Het is intens mooi en triest tegelijk. Het is een soort van gebed dat raakt. ( )