Ezelsbuik. Door: Andrea Abreu.

Foef, weecee, lief kooze, Homer Sinson, geemboj.
Zo maar wat woorden uit een boek dat bruist, borrelt en bonst. Ezelsbuik is een heel zinnelijk verhaal; vol armoede, vriendschap en liefde.

We maken kennis met de tienjarige vertelster, de beste vriendin van Isora. Isora noemt haar shit, op een lieve manier, want stront is het mooiste dat er is. We volgen de meisjes doorheen een bloedhete, langgerekte, armoedige zomer in de bergen van Noord-Tenerife. En hoewel het verhaal soms hard en grauw is, is het ook lief en mooi en hartverwarmend.

Doordat het om 2 meisjes gaat, pre-tieners in dit geval, kan het verhaal wat doen denken aan De geniale vriendin (van Elena Ferrante) maar Abreu heeft een zeer eigen stem en vertelstijl. Op haar Instagram kan je haar een stukje horen voorlezen (in het oorspronkelijke Spaans); dat moet je echt eens doen. Dan besef je nog beter hoe virtuoos en poëtisch ze schrijft. En wat een prachtig werk de vertaler (Arieke Kroes) leverde.

Abreu zegt zelf dat ze een boek wou schrijven over biseksualiteit en over de innige vriendschap die er tussen twee jonge meisjes kan bestaan. Ze wou een stem geven aan zij die nog te vaak geen stem krijgen. Ezelsbuik is niet alleen een stem, het is een orkest, een vuurwerk. Een prachtige ode aan de liefde en vriendschap in al zijn facetten. Abreu is uniek en smaakt naar meer! ( )