Hans Rosenfeldt is één van de scenarioschrijvers van een aantal TV-series, waaronder het beroemde The Bridge. Wolfzomer is zijn eerste roman. Een roman, die op een bepaalde manier toch aanvoelt als een scenario. Voor een TV-serie.

Het verhaal - dat nauwelijks in het kort is samen te vatten, zoveel verhaallijnen en karakters zijn er in het spel - speelt zich af in het Noord-Zweedse plaatsje Haparanda. Dit ligt pal aan de grens met Finland en dient als doorvoerhaven voor allerhande illegale producten en diensten. Het is zomer, dus donker wordt het nooit. Typisch een seizoen waarin donkere zaken aan het licht komen.

Het verhaal begint met de vondst van een dode, mogelijk vergiftigde wolvin. Dat is op zich niet zo opzienbarend; er worden wel vaker wolven vergiftigd. Blijkbaar speelt de discussie over de wolf in Zweden net zo goed als nu in Nederland. Wat wel opzienbarend is, is dat de wolvin kort voor haar dood gegeten blijkt te hebben van een mens. De wolvin speelt verder geen rol van betekenis meer in het boek, maar gezien de titel én de prachtige vormgeving van dit boek, noem ik haar hier toch even.

Wie is de mens, waarvan de wolvin heeft gegeten? En als hij dood is, waar is hij dan? Dat is het eerste vraagstuk waar de lokale politie voor staat. Maar al snel verandert het vraagstuk in: waar zijn het geld en de drugs die de dode man bij zich gehad moet hebben? Dat is een vraagstuk waar niet alleen de lokale politie mee bezig is, maar ook de oorspronkelijke eigenaar van de drugs, een Russische maffioso, die contractmoordenares Katja naar Haparanda stuurt, om de drugs terug te halen en de dief om zeep te helpen.

Bij het vertellen van dit verhaal voert Rosenfeldt vele personages ten tonele, die links of rechts allemaal met elkaar te maken blijken te hebben, soms op verrassende wijze. Het perspectief wisselt steeds, waarbij Hannah, een lokale politieofficier, Katja, de Russische huurmoordenares, en Sandra, die meer weet over de drugs en het geld, de belangrijkste terugkerende personages zijn. Maar zij zijn niet de enige vertellers. Hun stemmen worden afgewisseld door die van vele andere betrokkenen en zelfs door die van de stad Haparanda zelf, die een soort vogelvluchtstijl over zichzelf vertelt.

De vele vertelstemmen maken het verhaal afwisselend, maar ook een beetje chaotisch. Ook omdat niet alle personages een duidelijke rol in het verhaal spelen. Sommige worden ten tonele gevoerd zonder duidelijke reden, bijna alsof ze pionnen zijn, die vast klaargezet moeten worden voor een tweede boek in de serie. En hoewel we als lezers al snel weten waar de drugs en het geld gebleven zijn (de politie ontdekt het uiteindelijk ook), start Rosenfeldt tegelijk sub-plots op die aan het eind als open eindjes blijven bungelen.

Het verhaal voelt hierdoor als onaf. Als een TV-serie op het einde van seizoen 1, waarbij je als kijker met genoeg vragen moet blijven zitten om ook seizoen 2 te gaan kijken. Die parallel met TV-series valt op meer manieren te leggen. Want net als in een typische Scandinavische serie hebben we hier te maken met een flink aantal verhaallijnen, die op zeker moment samen zullen komen. En met een door de politie op te lossen vraagstuk dat steeds een beetje gecompliceerder wordt. Met cliffhangers. En met een grote verscheidenheid aan personages, die heel specifiek omschreven worden. Het zou mij niks verbazen als we Wolfzomer over een paar jaar op Netflix kunnen bekijken.

Al met al een spannend en goed leesbaar verhaal, dat ik met veel plezier (en een aantekeningenboekje voor de vele namen!) heb gelezen. Maar net niet lekker afgerond. ( )