Vreemd verhaal, verteld door een vrouw aan een advocaat. Ze werkt bij een organisatie waar filmpjes bekeken en beoordeeld worden of ze op social media mogen blijven staan of verwijderd moeten worden. Gruwelijke beelden dus. Ze werkt met een aantal collega’s, een van hen is Sigrid, waar ze een verhouding mee heeft en die ze ook kwijt raakt.
Het is het boekenweekgeschenk 2021, ik vond het vreemd, vervreemdend en eigenlijk ook niet heel boeiend. ( )

Een verhaal over hoe we onze denkbeelden laten beïnvloeden door de informatie die ons bombardeert. Het verschilt per persoon. ( )

Het verhaal pakt je beet en laat je niet onberoerd. Mensen die content moeten beoordelen, dat is een nieuw beroep maar nog zonder opleiding. Wat doet dit met je geestelijke gesteldheid? En wat doet dat met een relatie? Eigenlijk had dit een volwaardige roman moeten zijn. ( )

De rottende vuilnishopen van de sociale media opschonen, dat is wat de contentmoderators in dit verhaal van Hanna Bervoets de hele dag doen. Content die is aangemerkt als verontrustend beoordelen op basis van strakke richtlijnen en deze vervolgens verwijderen, of juist niet. Van porno tot zelfmoordvideo's, van dierenmishandeling tot terroristische moorden en van samenzweringstheorieën tot haatzaaierij. Over deze nieuwe beroepsgroep zijn de laatste tijd verschillende artikelen en boeken verschenen, die Bervoets dan ook als bron heeft gebruikt.

Maar dit verhaal gaat niet zozeer over wat deze mensen op dagelijkse basis te zien krijgen, maar over de vraag: wat doet dit met hen? Hoe verwerken zij hetgeen ze zien en welke invloed heeft dit op hun wereldbeeld? Aan de hand van hoofdpersoon Kayleigh, en haar collega's Sigrid, Robert en Kyo schetst Bervoets verschillende scenario's. Van depressie en agressie, tot seksuele normvervaging en het meegaan in vergaande samenzweringstheorieën.

Interessant onderwerp en meeslepend geschreven. Tegelijkertijd gezien de beperkte omvang van het boek ook wat oppervlakkig, en met een enorm onbevredigend open einde. Daarom 3 sterren. ( )

Dit is mijn eerste kennismaking met Hanna Bervoets en het smaakt gelijk naar meer. Best knap want een boekenweekgeschenk is vaak toch niet een pareltje van een schrijver maar meer een leuk tussendoortje. Wat Wij Zagen maakte op mij heel snel, veel indruk.

De schrijfstijl maakt dat ik de tekst op een natuurlijk manier kan lezen waardoor ik het verhaal als een film aan me voorbij zie gaan en niet in de taal zelf ga zitten. Voor dit verhaal werkt dat uitstekend omdat de sfeer steeds wranger en meer om te snijden wordt en daarin genoeg te beleven is.

De ik-persoon werkt bij een bedrijf van een online platform waarbij zij de content beoordeelt die de gebruikers erop gooien. Dit betekent dat zij de hele dag bezig is met het ervaren van het laagste-van-het-laagste van de mensheid. Het idee alleen al dat er mensen zijn die dit werk doen, maakt me misselijk. Niet alleen omdat er veel mensen zijn die zoveel naars uithalen maar dat er ook mensen zijn die dit met hun frisse hoofd moeten bekijken om andere mensen weer te beschermen.

Maar daar komt ook nog bij dat er allerlei content op het randje zit. Als beoordelaar weet je niet wat de motieven van degene is die dit erop gezet heeft en wat te denken van hoe het uitgelegd kan worden door mensen die het zien, ook al is het niet zo bedoeld? Een baan die niemand die goed bij zijn hoofd is lang kan volhouden.

Mooi vind ik ook dat het gaandeweg duidelijk wordt dat de ik-persoon de gebeurtenissen vertelt zoals zij ze heeft beleefd en geïnterpreteerd maar dat er ook wel eens een andere invalshoek kan zijn. Dit maakt het nog meer levensecht en wordt daarmee aangesneden dat waar ik me al zo vaak over verbaas namelijk dat wij mensen ons leven zo verschillend beleven en dat er door de vele misverstanden niet veel meer ellende op de wereld is.

Het mag duidelijk zijn dat ik in de toekomst als ik boeken van Hanna Bervoets tegen mag komen, ik deze zeker ga lezen. ( )