Natuurlijk las ik op de middelbare school boeken die zich afspeelden in Indonesië, of beter gezegd, Nederlands Indië. En ook na die verplichte leeslijst-tijd bezocht ik het land nog regelmatig, in boeken. Maar mijn lijstje bestuderend bleken alle schrijvers één ding gemeen te hebben: ze zijn geen Indonesiërs. En ze blikken terug op een tijd die voorbij is. Ik vond het aardig vreemd en confronterend dat er geen enkele moderne Indonesische schrijver op stond. Dat ben ik nu goed aan het maken, en één van de eerste boeken die ik las is 'Happy stories, mostly’, van Norman Erikson Pasaribu (1990), uit het Indonesisch vertaald door Tiffany Tsao. Deze vertaling stond in 2022 op de longlist van de International Booker Prize.

Het boek bestaat uit twaalf korte verhalen, sommige héél kort (denk aan: 1 bladzijde), andere wat langer. Een paar thema’s komen in de meeste verhalen terug: homoseksuele relaties, moeders die de geaardheid van hun zoons niet kunnen accepteren, sociale druk om te zijn zoals alle anderen. Het gaat vaak over mensen die bijna gelukkig zijn, maar die het geluk toch net niet bereiken doordat ze niet geaccepteerd worden zoals ze zijn. De verhalen spelen zich af in verschillende delen van Indonesië, maar vaak komen er mensen van Batak-afkomst in voor (Batak is de verzamelnaam voor een aantal volken uit noord Sumatra).

Ik vond niet alle verhalen even mooi, of even begrijpelijk, maar er zaten meer dan genoeg pareltjes tussen om van de bundel een aanrader te maken. Zo krijg je als lezer een inkijkje in het bijzonder bureaucratische leven na de dood (waar niemand god ooit in het echt gezien heeft, die is veel te druk), in de toekomst, als de hoofdstad van Indonesië naar een ander eiland verplaatst is, leef je mee met een rouwende moeder die hoopt verlossing te vinden tijdens een reis door Vietnam en die eindigt bij de KFC. Ook is er een prachtig stukje metafictie opgenomen over een hoofdpersoon die probeert los te komen van haar schrijver. De verhalen echoën in elkaar, deels door personages, deels door thematiek of symboliek, het is echt een samenhangende verhalenbundel, heel geschikt om nog eens te lezen, en daarna nog een keer. ( )