Mooie verhalen, daar houden wij lezers van. Maar van de industrie die deze verhalen naar ons toe brengt weten we in het algemeen weinig: hoe uitgeverijen manuscripten selecteren, wat er gebeurt tijdens het redactieproces, welke keuzes gemaakt worden bij de marketing van boeken. Schrijfster Rebecca Kuang geeft in haar nieuwste roman ‘Yellowface’ een satirisch inkijkje in die wereld, waarin zij sinds 2018 als jonge schrijfster verkeert.

‘Yellowface’ vertelt het verhaal van June, een jonge schrijfster met wiens carrière het niet zo wil vlotten tot zij het manuscript van haar overleden oud-studiegenoot Athena onder haar eigen naam publiceert. Het boek wordt een bestseller. Kan June nu het leven van een literaire ster leiden of valt ze alsnog door de mand? Je zit als lezer in een vreemde spagaat, omdat June de verteller van het verhaal is. Hoe fout haar acties ook zijn, je gaat je toch ook een beetje met haar meeleven, ondanks haar tenenkrommend slechte beslissingen.

‘Yellowface’ is op het eerste gezicht een makkelijk leesbare thriller. Een niet al te beste thriller overigens, met een dun plot en een enigszins voorspelbaar einde. Rebecca Kuang schreef eerder verschillende fantasy-boeken en ‘Yellowface’ wordt gezien als haar eerste ‘literaire roman’. Bij een literaire roman zou je een boek verwachten dat ook mooi geschreven is, maar Yellowface moet het bepaald niet hebben van zijn mooie schrijfstijl. Eerder is die feitelijk, snel en doorspekt met sociale mediataal.

Wat het boek toch het lezen waard maakt zijn alle ethische kwesties die de schrijfster en passant aan de orde stelt. Want June is niet alleen maar een schrijfster die plagiaat pleegt, ze is ook een witte schrijfster die het verhaal van een Chinees-Amerikaanse schrijfster steelt. Een verhaal dat gaat over Chinese arbeiders. Daarmee is ze volgens sommige critici sowieso al een dief, al had ze het verhaal wél zelf geschreven. Want mag een witte schrijfster dit verhaal wel vertellen? En zo nee, mocht Athena - een jonge vrouw uit de betere klassen - het verhaal van de arbeiders dan wél vertellen? Mogen schrijvers geld verdienen aan wat uiteindelijk de pijn van anderen was?

Het zijn interessante vragen om over door te denken. Het is jammer dat Kuang al deze ethische kwesties wel aan de orde stelt, maar dat ze er ook redelijk snel weer aan voorbij gaat zonder met argumenten voor of tegen te komen. Het verhaal dendert voort en als je er geen zin in hebt hoef je er niet lang bij stil te staan. Voor wie er wél zin in heeft biedt dit boek een heleboel interessante vraagstukken om over na te denken of over te discussiëren, bijvoorbeeld in een leesclub. ( )