Zeer vreemde leeservaring... Proust schoot door mijn hoofd, neen Kafka, of neen, zelfs eerder Maurice Gilliams, en zelfs een beetje Joseph Roth (Job). En toch heeft deze Poolse jood (door een SS-er in 1942 door het hoofd geschoten) een heel eigen stem. De aanbeveling van Kamiel Vanhole (in De Spoorzoeker) was een gouden tip. Deze Kaneelwinkels bevatten een vijftiental korte impressies, pareltjes van het leven in een onbestemde stad, met een vaderfiguur die verschillende gedaanten aanneemt, een bijwijlen zeer concrete dan weer echt fantaisistische wereld. Nog het meest doet Schulz me aan de 19de eeuwse symbolisten denken, en in het essay "la mythification de la réalité" bevestigt hij dat: "De realiteit is de schaduw van het woord, niet andersom" ( )