De verteller van het verhaal is Alfgrim Hansson, een wees die opgroeit bij twee oude mensen die hij opa en oma noemt, in een hut in wat later de hoofdstad van het land zal worden. Alfgrim droomt ervan dat hij ook, net als opa, visser zal worden. Geen zeevisser, maar vlak onder de kust. Als hij opgroeit blijkt hij te kunnen zingen, tenminste dat vindt de dominee die dikwijls eenzame mensen begraaft op het vlak bij gelegen kerkhof, en dan Alfgrim vraagt om een lied te zingen. Hij krijgt op een gegeven moment ook les van een Deense muzieklerares. Van de dominee hoort hij dat het gaat "om de zuivere toon". Heel zijn jeugd door krijgt Alfgrim verhalen te horen over een andere IJslander die kan zingen, en die de hele wereld verovert met zijn stem. Uiteindelijk blijken die verhalen schromelijk overdreven en alleen in het leven gehouden om degene die Gard Holm, de zanger, blijft financieren, niet belachelijk te maken. Een mooi verhaal, waarin Laxness heel wat van zijn eigen jeugd heeft verwerkt. Opmerkelijk ook dat opa en oma woorden kostbaarder vinden dan geld: ze zijn zuinig met woorden en zeker met loftuitingen!

Geen enkel boek van Halldór Laxness heeft me al teleurgesteld. In dit boek beschrijft het met zijn kenmerkende ironie de ontmoeting, in ijsland, tussen de nieuwe denkwereld van de moderne tijd en de pastorele mentaliteit, vertegenwoordigd door onder meer de grootouders van het hoofdpersonage Alfgrim. Een hilarisch voorbeeld van deze ontmoeting is een discussie over de Kapperswet die plaats vindt in het Huis van Geheelonthouders vlak voor de gemeenteraadsverkiezingen. Er wordt heftig gediscussieerd of kapperszaken eigenlijk mogen worden toestaan en aan welke restricties ze zich zouden moeten onderwerpen. ( )