Oorlog is vooral wachten, zo blijkt uit De jagers nog eens overduidelijk. Piloten wachten op hun beurt om op missie te trekken en zelfs in de lucht is het wachten tot de vijand in het zicht verschijnt. De actie zelf is kort en hevig. De jager heeft maar beperkt brandstof en munitie voor hooguit elf seconden vuren. Naast het gevecht met de tegenstanders is er de onderlinge rivaliteit, meer nog onderwerp van de roman dan de oorlog zelf: de besten zijn niet altijd de sympathiekste en goede piloten treffen de vijand misschien niet zo vaak als ze zouden verdienen. Rechtvaardigheid vereist dan ook een dosis politiek inzicht en mogelijk de nodige zelfopoffering. Salter beschrijft het ingehouden en met zin voor nuance. ( )

Kapitein Connell komt naar het Koreaanse front om het bevel over een luchtmacht eenheid op zich te nemen. Men verwacht veel van hem, met name dat zij meer MiGs zullen neerhalen. Dat gebeurt niet. Connell ziet zich voorbijgestreefd door een jonge, hem onsympathieke en mogelijk onbetrouwbare ondergeschikte. Hij vereenzaamt en komt om zonder de roem waarvan hij misschien droomde, maar waarvan hij eens grootmoedig afzag. Dit was het debuut van James Salter (1925-2015) in 1956, niet lang na zijn tour of duty in Korea en nu een moderne klassieker. Het is een bezonken, afstandelijk, sober verhaal - maar daarom des te indringender. Uiterlijkheden zoals 'stappen in Tokio' zijn interessant, maar dienen vooral om het innerlijk uit te diepen. Een psychologisch drama: de antiheld Connell verliest het van het lot. Voor een meer humoristische benadering kan men terecht bij 'MASH' en 'Catch 22'; Salter belicht vooral de tragiek van het individu..