Het autobiografische relaas van de aanslag op het leven van Salman Rushdie.

Voor een deel werd het op aanraden van anderen geschreven als therapie waarna hij zich na zijn herstel opnieuw zou kunnen toeleggen op het schrijven van fictie.

Het fictieve gesprek dat hij tegen het einde van het boek voert met zijn aanrander is interessant . Toch mogen we dit enkel begrijpen als een gesprek dat nooit plaats had en enkel in het hoofd van Rushdie ontstond. ( )