Ik hoor dat ik die dag waarschijnlijk niet verder kom dan Rome, en zij staat op de wachtlijst voor Zürich-München, en met die helemaal niet onaangename onzekerheden om ons heen gaan we eten, want we hebben alle twee nog een uur en als dat om is nemen we afscheid als twee oude heren en wandelen in twee verschillende richtingen naar onze Caravelles en worden daarin opgeborgen, bijna net echte moderne mensen, denk ik, als ik al even hoog en even ver dat andere vliegtuig zie gaan dat even hard naar het noorden raast als het mijne naar het zuiden en dan, nadat de laatste persoon van het verhaal op zulk een definitieve wijze van hem is losgetornd kan die schrijver hiervan, die weer alleen is, zoals het hoort, en die al bijna in Rome begint te landen, zijn mooie pen in de hand nemen en met grote duidelijke letters, waarin een beetje heimwee en ook opluchting verwerkt zijn, het woord
EINDE
hieronder schrijft.