Klik op een omslag om naar Google Boeken te gaan.
|
Bezig met laden... The Rest Is Noise: Listening to the Twentieth Century (origineel 2007; editie 2007)door Alex Ross (Auteur)
Informatie over het werkThe rest is noise : Listening to the twentieth century door Alex Ross (2007)   
Top Five Books of 2013 (347) Bezig met laden...
 Meld je aan bij LibraryThing om erachter te komen of je dit boek goed zult vinden.
 erikscheffers | Sep 22, 2014 | 
 In the process of laying out his history in sound, Ross fashions what amounts to a tacit revisionist picture, a small quiet revolution of his own. He gives the traditional trinity of Schoenberg, Stravinsky, and Bartók their due, both historically and technically, likewise other important figures like Webern and Cage. But the longest and warmest chapters in Ross' book concern the late-Romantic Finn Jean Sibelius and the eclectic but mostly tonal Brit Benjamin Britten. Those two and Shostakovich form a sort of counter-trinity in Ross' book: three composers who bucked the Modernist narrative that revolution is the name of the game, who wrote much of the time in traditional genres however personalized, and who were some of the most crowd-pleasing of 20th-century composers. I asked Ross if he had intended a strike at the old consensus. The answer was: not exactly as such. "My plan all along," he replied, "was to write a book that would encompass both the Modernist revolution and those composers who fell outside of Modernism's conventional lineage. I didn't plan on supplanting the hierarchy that already existed (if I were capable of such a thing), but, rather, to supplement it. So, I see the century in terms of Stravinsky, Schoenberg, Bartók AND Sibelius, Shostakovich, Britten, AND—very central to me—Berg and Messiaen." Ross adds that the view of the Modern period, or any period, can't be summarized in only a few figures: "When we talk about 19th-century music, we don't try to boil it down to three composers. I don't know if anyone with a straight face would say that the major composers of the 19th century were, say, Beethoven, Verdi, and Wagner ...What about Schubert? Brahms? Berlioz? Etc. It should be the same with the 20th century."  The book achieves a remarkable interdisciplinary synthesis, in which music illuminates history as well as vice versa. Throughout, Ross fluently switches tempo and focus, between super-elegant New Yorker-style profiles of representative artists, and widescreen pans across whole movements and cultural periods, zooming in unerringly on fascinating detail. But what really sets his writing apart is the language he has forged to evoke sound. On The Rite of Spring: "Having assembled his folk melodies, Stravinsky proceeded to pulverize them into motivic bits, pile them up in layers, and reassemble them in cubistic collages and montages." On Messiaen's From the Canyons to the Stars: "There is a supernova of A major, billowing into the lowest and highest reaches of the orchestra and whiting out in fortissimo strings." ("Whiting out" is perfect.) “The Rest Is Noise” is a great achievement. Rilke once wrote of how he learned to stand “more seeingly” in front of certain paintings. Ross enables us to listen more hearingly. Onderdeel van de uitgeversreeks(en)PrijzenOnderscheidingenErelijsten
The scandal over modern music has not died--while paintings by Picasso and Pollock sell for millions of dollars, works from Stravinsky's Rite of Spring onward still send ripples of unease through audiences. Yet the influence of modern music can be felt everywhere. Avant-garde sounds populate the soundtracks of Hollywood thrillers. Minimalist music has had a huge effect on rock, pop, and dance music from the Velvet Underground onward. Music critic Alex Ross shines a bright light on this secret world, taking us from Vienna before the First World War to Paris in the twenties, from Hitler's Germany and Stalin's Russia to New York in the sixties and seventies. We follow the rise of mass culture and mass politics, of new technologies, of hot and cold wars, of experiments, revolutions, and riots. The end result is not so much a history of twentieth-century music as a history of the twentieth century through its music.--From publisher description. Geen bibliotheekbeschrijvingen gevonden. |
Actuele discussiesGeenPopulaire omslagen
 Google Books — Bezig met laden...GenresDewey Decimale Classificatie (DDC)780.904The arts Music Music Biography And History By Period 20th CenturyLC-classificatieWaarderingGemiddelde: (4.3)
Ben jij dit?Word een LibraryThing Auteur. |
||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
The Rest is Noise #2
3
Hoewel ik een aantal cd-gidsen in de kast heb staan (de Rough Guides voor respectievelijk klassieke muziek, opera en wereldmuziek) kijk ik er eigenlijk nauwelijks in. "De rest is lawaai" is het eerste serieuze muziekboek dat ik van voor tot achter heb gelezen. Zoals de ondertitel aangeeft gaat dit boek over de 20e eeuwse muziek, terwijl mijn muzikale voorkeuren vooral van oudere datum zijn. Grofweg gezegd ligt voor mij de grens rond 1920. Vrijwel alle klassieke muziek voor die tijd vind ik mooi, heel veel erna vind ik minder mooi tot niet om aan te horen. De jaren 20 zijn de jaren van componisten als Stravinski en Schönberg die geheel nieuwe geluiden introduceerden.
In "De rest is lawaai" vertelt Alex Ross het verhaal van de klassieke muziek in de 20e eeuw door middel van biografieën van een aantal grootheden als Richard Strauss, Stravinsky, Schönberg, Sibelius, Shostakovich en Benjamin Britten. Hoewel deze 6 componisten de meeste aandacht krijgen worden honderden anderen in het voorbijgaan kort besproken. Ook zijn e rhoofdstukken waarin de muziek in een bepaalde tijd en in een bepaald land wordt besproken, zoals die in Rusland tijdens Stalin, Duitsland onder Hitler en het Amerika van de New Deal. Verder bespreekt Ross een aantal muziekstukken wat uitgebreider waarbij hij een aantal muziektermen gebruikt.
Het boek is in prettig leesbaar Nederlands vertaald en leest gemakkelijk. Eigenlijk moet ik dit boek en tweede keer lezen en dan de besproken muziek gaan beluisteren. Ik weet niet of dit er van gaat komen.
Mijn persoonlijke favorieten uit de 20e eeuwse klassieke muziek zijn:
- Rachmaninov (symfonieën en pianoconcerten)
- Rodrigo (Concerto de Aranjuez, niet besproken)
- Ravel
- Shostakovich (7e symfonie)
- Britten (Peter Grimes en vioollconcert)
- Orff (Carmina Burana)
- Philip Glass (de opera Akhnaten)
- Ravi Shankar (Indiaas, er is een erg mooie cd met zijn muziek in de serie Rough Guide)
- Astor Piazolla
- John Rutter (koormuziek)
Hoewel hier erg mooie muziek tussen zit, haalt deze muziek misschien met uitzondering van Rachmaninov, het niet bij de oude meesters. Intussen is "De rest is lawaai" een prachtig boek met erg veel informatie over de 20e eeuwse klassieke muziek. (