Onze site gebruikt cookies om diensten te leveren, prestaties te verbeteren, voor analyse en (indien je niet ingelogd bent) voor advertenties. Door LibraryThing te gebruiken erken je dat je onze Servicevoorwaarden en Privacybeleid gelezen en begrepen hebt. Je gebruik van de site en diensten is onderhevig aan dit beleid en deze voorwaarden.
Hotel du Lac won in 1984 de prestigieuze Man Booker Prize en daar was niet iedereen het mee eens. Volgens de meeste critici was dit boek maar een simpel ‘vrouwenromannetje’. En dat is het ook als je bedoelt dat het is geschreven door een vrouw én over vrouwen gaat, simpel is het allerminst.
Hotel du Lac is een eenvoudig verhaal qua structuur en qua setting. Eén omgeving (het hotel aan het meer) en niet al te veel personages.
Als Edith Hope, schrijfster, in een soort van schandaal terechtkomt lijk het haar omgeving beter dat ze zich even terugtrekt in een afgezonderd hotel te Genève. Aangezien het het einde van het seizoen is zijn er niet veel gasten meer en heeft Edith alle tijd om hen te observeren. Door wat ze denkt en schrijft in haar brieven aan David krijgen wij almaar een beter beeld van de gasten in het hotel en van haarzelf. Het verhaal begint traag en oppervlakkig maar dat is het leven daar ook.
Doorheen het verhaal merken we meer en meer dat Edith geen stereotiepe vrouw is. Ze wijkt af van de andere vrouwen en dat herken ik. Toen, en nu nog, is het niet makkelijk om anders te zijn en je eigen pad te volgen. Edith worstelt daar ook mee. Als schrijfster mag/moet ze helemaal zichzelf zijn maar eigenlijk liefst niet te veel. Als vrouw hoort ze toch in een keurslijf thuis dat niet te veel afwijkt van de standaard.
Edith heeft issues met haar moeder en is daardoor altijd ‘bedacht op onvriendelijkheid’ bij vrouwen. Ze gaat er van uit dat zij vrouwen ook echt kent, in al hun grootsheid én kleinheid omdat ze zelf een vrouw is. En het hele ‘kindvrouwtjes-gedoe’ is aan haar niet besteed.
Anita fileert vrouwen tot op het bot en dat alles in een eenvoudig lijkend, traag voortkabbelend verhaal. Een beetje wat Lilly Allen ook deed: een poppy deuntje maar en passant zeer rake teksten debiteren. Een boek om te lezen met aandacht.
Hotel du Lac is treurig, beklemmend maar ook hoopgevend. En dit verhaal is zoals het leven vaak gaat: sommigen mensen zitten vol trauma’s en worstelingen hoewel ze uiterlijk een kalm meer lijken. ( )
Informatie afkomstig uit de Engelse Algemene Kennis.Bewerk om naar jouw taal over te brengen.
For Rosamund Lehmann
Eerste woorden
Informatie afkomstig uit de Engelse Algemene Kennis.Bewerk om naar jouw taal over te brengen.
From the window all that could be seen was a receding area of grey.
Citaten
Informatie afkomstig uit de Engelse Algemene Kennis.Bewerk om naar jouw taal over te brengen.
A mild and scholarly man who looked like a country doctor, he disliked the more sociable aspects of his calling, but had nevertheless booked a table in a cathedral-like restaurant, where the patrons cowered in worship before the marvels to be set in front of them, and had gamely tackled the intricately coiled fillet of fish which had seemed to be the simplest item on the menu.
There here and now, the quotidian, as beginning to acquire substance. The dimension of terror that this realization brought with it - as if knowing the place too well might give her presence there some reality, some validity - was quickly palliated by the extraordinary accumulation of facts
And as most of Mrs. Pusey's sentences began with the words 'Of course', they had a range of tranquil confidence which somehow occluded any attempt to introduce an opinion of her own.
Mrs. Pusey's disposition to flirt, even when there was no one around to flirt with, was, to Edith, somehow disturbing, although it was done with such lack of inhibition that it should have appeared harmless. On those rare occasions when Mrs. Pusey was sitting alone, Edith had observed her in all sorts of attention-catching ploys, creating a small locus of busyness that inevitably invited someone to come to her aid. She would not be still or be quiet until she had captured the attention of whomever she judged to be necessary for her immediate purpose.
The sensation of being entertained by words was one which she encountered all too rarely. People expect writers to entertain them, she reflected.
It is not true that Satan makes work for idle hands to do; that is just what he doesn't. Satan should be at hand with all manner of glittering distractions, false but irresistible promises, inducements to reprehensible behaviour. Instead of which one is simply offered a choice between overwork and half-hearted idleness. And that is scarcely a choice at all. One cannot even reay on Satan to fulfil his obligations.
My patience with this little comedy is wearing a bit thin.
Laatste woorden
Informatie afkomstig uit de Engelse Algemene Kennis.Bewerk om naar jouw taal over te brengen.
But, after a moment, she thought that this was not entirely accurate and, crossing out the words 'Coming home,' wrote simply, 'Returning.'
Google Books — Bezig met laden...
(3.6)
1
Hotel du Lac won in 1984 de prestigieuze Man Booker Prize en daar was niet iedereen het mee eens.
Volgens de meeste critici was dit boek maar een simpel ‘vrouwenromannetje’.
En dat is het ook als je bedoelt dat het is geschreven door een vrouw én over vrouwen gaat, simpel is het allerminst.
Hotel du Lac is een eenvoudig verhaal qua structuur en qua setting. Eén omgeving (het hotel aan het meer) en niet al te veel personages.
Als Edith Hope, schrijfster, in een soort van schandaal terechtkomt lijk het haar omgeving beter dat ze zich even terugtrekt in een afgezonderd hotel te Genève. Aangezien het het einde van het seizoen is zijn er niet veel gasten meer en heeft Edith alle tijd om hen te observeren. Door wat ze denkt en schrijft in haar brieven aan David krijgen wij almaar een beter beeld van de gasten in het hotel en van haarzelf.
Het verhaal begint traag en oppervlakkig maar dat is het leven daar ook.
Doorheen het verhaal merken we meer en meer dat Edith geen stereotiepe vrouw is. Ze wijkt af van de andere vrouwen en dat herken ik. Toen, en nu nog, is het niet makkelijk om anders te zijn en je eigen pad te volgen. Edith worstelt daar ook mee. Als schrijfster mag/moet ze helemaal zichzelf zijn maar eigenlijk liefst niet te veel. Als vrouw hoort ze toch in een keurslijf thuis dat niet te veel afwijkt van de standaard.
Edith heeft issues met haar moeder en is daardoor altijd ‘bedacht op onvriendelijkheid’ bij vrouwen. Ze gaat er van uit dat zij vrouwen ook echt kent, in al hun grootsheid én kleinheid omdat ze zelf een vrouw is. En het hele ‘kindvrouwtjes-gedoe’ is aan haar niet besteed.
Anita fileert vrouwen tot op het bot en dat alles in een eenvoudig lijkend, traag voortkabbelend verhaal. Een beetje wat Lilly Allen ook deed: een poppy deuntje maar en passant zeer rake teksten debiteren. Een boek om te lezen met aandacht.
Hotel du Lac is treurig, beklemmend maar ook hoopgevend. En dit verhaal is zoals het leven vaak gaat: sommigen mensen zitten vol trauma’s en worstelingen hoewel ze uiterlijk een kalm meer lijken. (