Na lange tijd dit boek weer opnieuw gelezen. Ik was minder onder de indruk dan de eerste keer. Het boek is goed geschreven, maar bij het herlezen vallen mij toch een aantal inconsistenties op die een beetje storen. De hoofdpersoon heeft duidelijk een drang om te schrijven, maar moet nog veel leren. En ze is op zoek naar de ideale man. Als ze een idool heeft gevonden brokkelt hij voor haar ogen uit elkaar. Tot de laatste verschijnt die haar vermorzelt. ( )

Ik weet echt niet wat ik moet denken van dit boek: bepaalde stukken fascineerden me, andere vond ik ronduit ergerlijk. Het opzet: jonge vrouw zoekt dieper inzicht in het leven, en vooral in hààr leven, door zich te laven aan 7 “wijzen” (een astroloog, epilepticus, filosoof, priester, fysicus, beeldhouwer, psychiater), lijkt best interessant. Regelmatig duiken diepzinnige gedachten op, en de namen van bekende denkers (Foucault, Derrida…) worden rijkelijk rondgestrooid. Maar het is een heel chaotisch parcours, het gaat allemaal wat snel en er blijft heel weinig van hangen. Ik vind dat Palmen beter wat meer tijd had genomen, en wat meer pagina’s had uitgetrokken om de evolutie van het hoofdpersonage mooier tot zijn recht te laten komen. Wat me uiteindelijk vooral tegen de borst stoot, is dat deze jonge vrouw zonder al te veel problemen van de ene man naar de andere spurt en zich helemaal aan hen overlevert; pas op het einde (in haar waanzinnige periode) dringt het tot haar door dat ze zich heeft verloren in een wereld waarin “de wetten” door mannen worden gedicteerd; maar ook dat thema wordt niet echt uitgewerkt. Geen onaardig debuut dus, maar het is allemaal nog onvolkomen. ( )