'Cormac McCarthy's magnum opus', lees ik op de achterflap van mijn editie. Mij lijkt het eerder een vingeroefening voor het moois (mag je dat woord gebruiken voor boeken van deze schrijver?) dat hij nadien gepubliceerd heeft. De klassieke ingrediënten zijn aanwezig: personages aan de zelfkant van de samenleving, uitvoerige beschrijvingen, een woordenschat waar zelfs een meest doorwinterde lezers af en toe een woordenboek voor moet raadplegen (Chapeau voor de vertaler!).

Maar het is allemaal wat te barok en te vrijblijvend. Aan het einde van het boek is elk synoniem van vies, smerig, vuil, drekkig, goor, etc. gepasseerd. Als lezer heb je het dan echt wel gehad (als je het zo lang volhoudt, wat niet bij iedereen het geval is, als ik de recensies hier zie). De momenten van schoonheid zijn zeldzaam en worden snel en bruut de nek omgedraaid. Dat zal hij in later werk ook wel blijven doen, maar dan toch met meer finesse. Sommige lezers ontdekten humor in de roman, maar ik vrees dat humor tot dezelfde categorie behoort als smaken en geuren. Het gaat dan allicht om de exploten van Suttrees protégé Harrogate. Ik vond ze eerder wrang dan grappig, maar dat zal aan mij liggen.

Suttree dus, een visser die leeft van dag tot dag en 's avonds opdrinkt wat hij overdag verdiend heeft, maar dan toch - meestal - met enige terughoudendheid. Hij leeft tussen de verschoppelingen, maar toch weer niet helemaal.Hij staat aan de zijlijn van de zelfkant van de maatschappij. Hoe hij daar beland is, wordt nooit helemaal duidelijk. Het lijkt meer op een zelfgekozen ballingschap dan een onontkoombaar lot.

Als je bereid bent om door de modder en de drek te waden, zal je merken dat Suttree McCarthy de kans biedt om die zelfkant met enig mededogen te beschrijven. Maar juist die positie van Suttree creëert een afstandelijkheid die het verhaal niet ten goede komt. Vergelijk dit maar met de anonieme jongen uit Meridiaan van Bloed. Uiteindelijk is de beloning toch wat mager voor de inspanning die je ervoor moet leveren. ( )