Wie in zijn studies ooit een beetje filosofie heeft moeten/mogen ondergaan, zal wellicht vertrouwd zijn met de term "solipsisme", de visie dat de wereld alleen maar in ons hoofd bestaat, dat er zonder ons er geen echte materie of andere mensen zouden zijn. Voor het gezond verstand lijkt dit een belachelijke denkwijze, maar als je wat uitleg krijgt over de subject-object-manier om naar de wereld te kijken, dan lijkt het solipsisme toch enigszins plausibel; vandaar dat de visie regelmatig in de Westerse filosofie is opgedoken.
Schmitt onderneemt in dit korte boekje een poging om eens en voorgoed af te rekenen met het solipsisme. Hij voert in dit verhaal een zogezegd vergeten 18de-eeuwse filosoof van Nederlandse afkomst op, de zogezegde stichter van de sekte van de egoïsten, in feite een onverbloemd aanhanger van het solipsisme. Het loopt slecht af met de man, laat dat duidelijk zijn: onze filosoof raakt door een heftige verliefdheid op een dansende zigeunerin (een al te doorzichtige knipoog naar Esmeralda in Victor Hugo's Bultenaar van de Notre Dame) helemaal in de ban van een ander wezen en blijkt dus absoluut niet Meester van de Wereld te zijn, wat hem tot pure waanzin drijft; liefde doodt alle egoïsme, is de nogal moralistische boodschap van Schmitt. Het verhaal van de filosoof ligt ingebed in dat van een stoffige archief-onderzoeker die door een toeval op het spoor komt van de solipsist: het is diens obsessie om meer te weten over de vergeten filosoof, die door Schmitt uiteindelijk centraal wordt geplaatst. Dat resulteert in een vlot vertelde queeste vol suspense, maar het stelt uiteindelijk toch wat teleur, vooral door de redelijk voorspelbare afloop. Ik moet toegeven dat ik er meer van verwacht had. Toch één geniale passage: de monoloog die God met zichzelf voert, waarin Hij vaststelt dat Hij de werkelijke schepper is van de wereld, maar nu geen raad meer weet met de vrijheid die hij de mens heeft toebedeeld, en bovendien vastloopt op de vraag wie Hem dan heeft geschapen. ( )