Het grote misschien door John Green

Oh wat heb ik weer genoten van deze John Green (wanneer komt er trouwens nog eens een nieuw boek uit lieve John?)!

‘Eerste kostschool, eerste keer dronken, eerste meisje, laatste woorden’ staat er op de achterflap en dat vat dit boek geweldig goed samen. Meer dan de titel ‘Het grote misschien’ hoeft daar niet aan toegevoegd.
Of toch…

Miles, Alaska, de Kolonel, Takumi en Lara vormen een groepje vrienden die pagina na pagina dieper in je hart kruipen en waarvan je wenst dat je ze als vrienden zou hebben gehad tijdens je middelbare schooljaren.

Dit boek is net als alle andere boeken van Green zo van de bladzijden afspattend geschreven, met personages die aangenaam diep en levensecht zijn, dat je het niet weg kunt leggen, het moet in één ruk uit. Tijdens het lezen wordt je ook getrakteerd op allerlei godsdienstige theorieën en literaire verwijzingen en dat is een fijn extraatje.

Net als Miles, Alaska en de rest worstel ik nog steeds in dit ‘labyrint van lijden’. En het is voor mij ook nog steeds de hoop of ‘het grote misschien’ die mij rechthouden.
Ik hou van dit leven, dat absoluut niet makkelijk is (dat ontdekken de personages uit dit boek ook steeds meer en meer). En toch blijft het mooi genoeg om door te gaan. Volwassen worden (en ben je dat ooit echt?) gaat gepaard met vallen en opstaan, eerste-keer-hoogtepunten maar ook eerste-keer-dieptepunten. Het is mooi om dat alles in het gezelschap van echte vrienden te kunnen doen, in een omgeving zo mooi als die van Culver Creek.
Maar als dat, zoals bij mij, niet het geval was of is dan heb je nog dit boek om je hoofd en hart en ziel te voeden, vullen en verwarmen.

We mogen vooral niet vergeten ‘dat we niet kunnen mislukken’.
Merci daarvoor John. ( )