Niet zijn beste, maar steekt nog steeds boven de schrijfsels van vele anderen uit. Fantastisch einde --hoewel ge het een beetje ziet aankomen, blijft de manier waarop McEwan beschrijft bijna ongeëvenaard. ( )

Een boek over het verlies van een kind 3 jarig kind Katie, en hoe dit leidt tot een vervreemding van en tussen de ouders kinderboek-schrijver per ongeluk Stephen en zijn vrouw Julie. De notie tijd, en hoe deze beleefd wordt in verschillende omstandigheden Een vreemd herkennen/herinneren van het moment wanneer de vader en moeder van Stephen elkaar ontmoet hebben 43 jaar geleden, een bevriend koppel Charles & Thelma, die hem een veilig onderkomen bieden tijdens zijn verlies. Een eerste minister met een eigen agenda, een politieke carrière die als een fuik aangevoeld wordt, het werken in een commissie over het lezen bij kinderen aangebracht moet worden, dat zijn zowat de elementen van de roman.
Het boek viel me soms wat tegen tijdens het lezen, te veel verwacht van Ian McEwan?, teveel elementen die zoals voor één keer irrelevante zijwegen lijken te zijn en nergens aansluiting bij krijgen en er bij de haren lijken aan toegevoegd of ingevoegd te zijn, alsof hij wat losse ideeën er toch maar bijgelaten had. Naarmate de verhaallijnen, de personages weer méér met elkaar verweven worden, wint het boek terug aan kracht, en het eindigt machtig sterk, een eerste maal wanneer Stephen zich uit zijn katatonie lijkt of wil ontworstelen, wanneer hij Thelma ter hulp snelt, en in aansluiting een onverwachte epiloog, wanneer hij door Julie gevraagd wordt naar haar afzonderingsoord te komen. ( )