Ben Aaronovitch

Neem een politieroman, waarin een moordzaak onderzocht en opgelost wordt. Neem Harry Potter. En neem de stad London, met zijn lange geschiedenis en de bijbehorende mythologie. Gooi die drie elementen op een hoop, roer ze door elkaar en je hebt een indruk van wat je kan verwachten van Rivers of London, het eerste deel van de gelijknamige serie die inmiddels uit een stuk of negen boeken, een aantal graphic novels, korte verhalen en aanvullende audioboeken bestaat. De serie is geschreven door de Londense (scenario)schrijver Ben Aaronovitch.

Centraal karakteris Peter Grant, een jonge Londense politieagent die er aan het eind van zijn opleidingsperiode bij toeval achter komt dat hij over magische krachten beschikt: een getuige wiens verklaring hij opneemt blijkt namelijk een geest te zijn. Het is door deze bijzondere eigenschap dat hij terecht komt bij de minuscule magische afdeling van de Londense politie. Al snel raakt hij tot over zijn oren betrokken bij een moordonderzoek met bovennatuurlijke elementen.

Wat opvalt aan Rivers of London is de enorm humoristische schrijfstijl, met veel snedige verwijzingen naar bijvoorbeeld de Harry Potter-serie en Star Wars. Dat maakt het echt een plezier om te lezen. Aaronovitch is duidelijk een kenner van de Londense geschiedenis en mythologie en verwerkt die op een mooie manier in het verhaal. Omdat ik het boek in London las, gaf het mijn bezoek een extra dimensie: ik liep letterlijk door dezelfde straten als Peter Grant, kon even gaan kijken waar “het lijk” eigenlijk precies lag en kon ineens allerhande weetjes oplepelen over de (deels ondergrondse) zijrivieren van de Thames. Ook het multiculturele karakter van Londen komt mooi terug in het verhaal.

In vergelijking met de Harry Potter-serie (en ja, die vergelijking ga je toch maken) is Rivers of London weliswaar veel grappiger, maar zijn de karakters een stuk minder sterk uitgewerkt. Peter Grant accepteert bijvoorbeeld wel erg gemakkelijk dat hij blijkbaar magische talenten heeft en zet deze binnen de kortste keren zonder al te veel moeite in. Dat er links en rechts om hem heen doden vallen doet hem niet veel; hij heeft meer aandacht voor het vrouwelijk schoon in zijn omgeving. Dat maakt dat de vrouwelijke karakters in het boek nogal eendimensionaal uitpakken.

Om de vervolgdelen nu onmiddellijk ook te gaan lezen vond ik het boek net niet interessant genoeg. Vooral omdat het originele van de mix van fantasy en detective er dan wel wat vanaf is. Evengoed zou ik bij een volgend bezoek aan Londen wel overwegen om deel 2 mee te nemen. Daarvoor is het precies licht, vermakelijk en educatief genoeg.… (meer)

Na door enkele Doctor Who stripboeken erg geschrokken te zijn van de slechte tekeningen, zet ik me nu bij een nieuw stripboek altijd eerst even schrap. Wordt het weer zo tenenkrommend of kan ik rustig genieten van deze uitvoering?

Op de eerste bladzijden werd het al gelijk duidelijk dat de tekenaar er veel werk van heeft gemaakt en de sfeer van de zevende Doctor en Ace heeft getracht te vangen. Dat was voor mij het teken dat ik mij kon ontspannen, ook al is het niet altijd even goed gelukt.

Het verhaal zelf speelt zich tegelijkertijd in verschillende tijdvakken af waarbij op het einde het allemaal samen valt. Een bekend concept maar wat voor mij wat dit verhaal betreft niet echt had gehoeven. Het maakte het voor mij als lezer eerder onnodig ingewikkeld om het te volgen. En het verhaal op zich is sterk genoeg zonder zo'n verhaaltruc uit te halen.

In mijn uitgave zaten ook nog enkele korte verhalen.

Eentje met de zevende Doctor die qua tekenstijl snel bij mij afviel omdat het niet mijn smaak is. Te weinig gedetailleerd om interessant te zijn en te lelijk om er van te kunnen genieten. Het verhaal zelf was voor mij te voorspelbaar. Zelfs zo voorspelbaar dat ik het eerst niet durfde te geloven.

De tweede was ook met de zevende Doctor en gelijk goed getekend. Dat maakte dat ik er ook gelijk inzit. Het verhaal zelf was oké.

Als verrassing was het derde korte verhaal met de eerste Doctor, Susan, Ian en Barbara in zwart-wit. Dit begint gelijk met de leuke woordgrap waarbij op een schoolbord in de TARDIS de woorden geschreven staan: BARBAR-A-IAN. Dat dit niet veel eerder gebruikt is. Verder ook prima getekend. Leuk!… (meer)

Inmiddels het achtste deel van de fantasyserie Rivers of London en nog altijd kan het mij bekoren. Geen hoogvlieger maar zeker ook geen onvergetelijk snackje. Ik denk wel dat deze boeken het best genoten kunnen worden met alle voorgeschiedenis en het op zichzelf lezen het te onbegrijpelijk maakt. Omdat ik de vorige delen heb gelezen, vind ik het ook wel fijn dat niet alles nog eens tot op de bodem wordt uitgelegd. Een beloning voor de fans.

In dit deel zijn er de gebruikelijke achtervolgingen en magische mysteries. En naast de vele bekende personages waren er ook enkele nieuwe introducés. Een van deze personages in het bijzonder ging mij aan het hart door haar pijnlijke geschiedenis maar uiteindelijk is het allemaal goed gekomen. Dus dit keer naast alle bijdehandheid ook wat diepere gevoelens én op het eind nog een interessante onthulling waardoor de hoofdpersoon Peter een nieuwe levensfase ingaat. Ik ga er vanuit dat dit in het volgende deel zeker een rol gaat spelen en kijk daar nu al naar uit.… (meer)

De Rivers of London boeken van Ben Aaronovitch lees ik altijd met veel plezier. Ik was dan ook benieuwd of dit in een stripvorm net zo goed werkt. En na het lezen van Body Work kan ik dit met een jazeker bevestigen.

Net als wanneer een boek verfilmd wordt, is het bij een verstripping ook even wennen aan hoe de personages worden weergegeven. Het is altijd net even wat anders dan hoe ik ze in mijn hoofd voorgesteld had. Maar een aantal kenmerken komen voldoende overeen om niet storend te zijn.
Er is slechts een personage waar ik wel moeite mee had om deze gevisualiseerd te zien en dat is Molly, het spook, de huishoudster van inspecteur Nightingale. Al wordt haar chronische chagrijn erg goed verbeeld, toch had ik haar veel spookachtiger in mijn hoofd dan hoe ze nu getekend is.

De tekenstijl spreekt mij ook niet heel erg aan. Het is allemaal te gladjes waardoor het juist levensloos en tweedimensionaal wordt. Iets wat denk ik komt omdat er steeds meer op de computer getekend wordt dan met meer levende materialen.

Ik vroeg me nog wel af hoe goed dit te volgen is wanneer je de boeken niet gelezen hebt. Er is dan wel een korte introductie over de wereld van Peter Grant maar zonder verdere kennis mis je toch de details, denk ik.
Het verhaal daarentegen zit weer prima in elkaar en is zeker de moeite waard als je van detective verhalen met een magische inslag houdt.… (meer)