Milena Agus

Van Agus had ik al enkele korte romans gelezen die telkens baden in een sfeer van nostalgie, die complexe combinatie van terugkeer en pijn. Dit is weer een boek waarin Agus er naar mijn smaak beter in slaagt om die complexiteit te schetsen. Terre Promesse spreidt zich over drie generaties van een Sardijnse familie die elk op hun manier op zoek zijn naar hun "terre promesse", hun vage idee van een toekomst. Voor de een ligt die op het vaste continent, voor de ander terug in Sardinië en voor nog een ander in Amerika. Maar ieder bereidt zich ook best voor op desillusies. "Poveretti tutti noi. Facciamo una gran pena. Veniamo al mondo come si si tratasse di una terra promessa e poi...." (p. 191). "...penso che tutto sommato possiamo fermarci dove siamo arrivate e concludere qui il nostro viaggio sfinente." (p. 198). Agus voegt er nog een mooi citaat van Eugenio Montale aan toe: "Il viaggio finisce qui: nelle cure meschine che dividono l'anima che non sa più dare un grido".… (meer)

De oorspronkelijke titel "La contessa di ricotta" geeft misschien nog het best weer wat je van dit kort verhaal mag verwachten. Ricotta is in feite geen echte kaas maar een bijproduct ervan, verkregen door verhitting van de wei. Ik vond dit vierde boek van Agus ook veeleer een afkooksel van haar vorige boeken waarin zij telkens binnen een kort bestek een prachtige sfeer weet te schetsen. Gravin van de hemel aquarelleert het leven van drie zusters die in Cagliari wonen in een palazzo dat nog slechts ten dele het hunne is. De oudste zus droomt ervan het palazzo terug in zijn geheel te bezitten; de tweede probeert dwangmatig zwanger te raken; de derde is de zogenoemde gravin van ricotta omdat ze zo naiëf en zwak is. Rondom de zussen tekent Agus nog enkele randfiguren die echter niet meer dan schetsen blijven. In Agus' vorige boeken werkte die aanpak goed maar hier vind ik het geheel toch wat flauw, dunnetjes en weinig pakkend.… (meer)

Agus schrijft korte verhalen die ik best met aquarellen kan vergelijken. Het zijn geen groots uitgewerkte composities maar eerder vluchtige schetsen van Sardijnse karakters. Ze zijn daarom niet minder de moeite waard. Haar vorige boek "Het Huis in de Via Manno" was een zeer mooie schets om bij mijn vergelijking te blijven. Maar zoals in een schilderijententoonstelling er ook werken zijn waar je langer blijft voor staan om te kijken en wat te mijmeren, zijn er ook waar je blik maar eerder vluchtig op blijft hangen. "Madame Agnese" was voor mij zulk een werk. Niet onaardig maar ik merkte dat ik tijdens het lezen ervan al begon uit te kijken naar een volgend boek maar niet meteen meer eentje van Agus. Later misschien nog eens.… (meer)