Rodaan Al Galidi

Dat er veel verborgen leed is, weet ik ergens ver weg in mijn achterhoofd wel maar realiseer dit toch heel weinig. Het grote leed wordt elke dag in de media breed uitgemeten maar de zware depressie van de buurman of de psychische mishandeling van een collega ontgaat me volledig. En tot ik dit boek van Rodaan Al Galidi had gelezen, had ik er ook geen idee van wat een asielzoeker in Nederland heeft te doorstaan.

Ik had toch altijd geleerd dat wij het zo goed hebben in ons land. Dat we in een democratie leven met giga veel vrijheden. Ook leerde ik dat we zo'n tolerant land zijn maar daar ben ik de laatste jaren helaas wel van terug gekomen. En dat van die vrijheden blijkt ook lang niet voor iedereen in Nederland te gelden. Dat dit zo beperkt is voor asielzoekers was nooit tot mij doorgedrongen en vol afgrijzen heb ik Hoe ik Talent voor het Leven Kreeg gelezen over een asielzoeker uit Irak die tien jaar heeft moeten wachten voor hij weer verder kon leven.

Het is geschreven vanuit de asielzoeker zelf hoe hij zijn dagen vol verveling doorbracht. Het wachten zonder uitzicht op wat komen gaat. De manier waarop het geschreven is, voelt voor mij rauw, nergens mooier gemaakt dan het is, rechtstreeks uit het gepijnigde hart en de gemangelde geest. Eerlijk gezegd ben ik geschokt dat wij dit in Nederland zo hebben laten bestaan en ben ik verbaasd dat niet veel meer asielzoekers of door zelfmoord of door een andere gewelddadige actie een uitweg hebben proberen te zoeken.

Het boek heeft me ook aan het denken gezet wat landen en grenzen nu eigenlijk zijn, hoe het kan dat de ene meer recht heeft om ergens zich op de aardbol op te houden dan een ander en dat we allemaal gevangen zitten door de hekjes die we overal neergezet hebben. Te bizar voor woorden als ik daar dieper over denk.

Een boek dat me pijn deed om te lezen maar me ook wel wat meer wereldwijs heeft gemaakt. Het zou bijna verplichte kost voor alle Nederlanders moeten zijn.… (meer)