Ellis Avery (1972–2019)

Boeiend geschreven en geeft prachtig beeld van de gedachten achter de theeceremonie, de bedoeling, intenties en de traditie. Speelt in tweede helft van de 19e eeuw toen Japan opengesteld werd voor de Westerlingen.

De gekozen vorm is heel creatief: een Amerikaanse wees wordt meegenomen naar Japan door missionaris oom –zonder enige emotionele verbondenheid- en na een brand vlucht zij en zoekt plek in een –wat later blijkt- een theehuis. Zij wordt daar opgenomen als soort vriendin/bediende van dochter van theemeester. Een meeslepend verteld verhaal.


Laat zien dat de theemeesters ook niets menselijks vreemd is, terwijl het streven naar de harmonie in thee juist een streven naar perfectie is.

Vond ik begin wel moeilijk, ergens heb je toch de gedachte dat ze excellente voorbeelden waren … gelukkig dus niet. Toch vielen er wel een paar onbewuste aannames ondersteboven.

We krijgen dan een beeld van de tradities, de dagelijkse gebeurtenissen, de opvolgingsproblematiek van de hiërarchie van de thee dynastie. Wij zien de Japanse wereld door de open blik van de wees, die al eerder wat Japans heeft geleerd en niets zegt over haar verleden.


Zo leert ze de taal en wordt uitgelegd wat de moeilijkheden zijn; de wijze waarop gecommuniceerd wordt, de rigide opstelling van de verschillende sociale cirkels; de fijngevoeligheid: als je een compliment krijgt, mag je niet dankbaar zijn – dat is opscheppen, maar ook niet te nonchalant – dat is neerbuigend naar de ander.

Alle onderdelen van de thee ceremonie komen aan bod, de oude theekamers (bijv. Baishian). Zo ook de bedoeling, het gevecht om de acceptatie als cultureel erfgoed tijdens de Meiji periode als de keizer de shogun heeft overwonnen en Japan geleidelijk open stelt. Uiteraard spelen de consequenties van welke partij je gekozen had voor de gevechten en die kennelijk niet snel vergeten worden.

prachtige inkijk.… (meer)