Amy Bloom (1) (1953–)

In liefde. Een memoir over leven en verlies. Door: Amy Bloom.

Bloom ken ik van het fantastische Witte huizen. Een nieuw boek van haar bestelde ik, als fan, dan ook blindelings. Toen bleek dat nieuwe boek In liefde te zijn; het verhaal van Brian, Amy’s man, die de diagnose Alzheimer krijgt en binnen de 48 uur beslist dat hij ‘staand wil sterven, niet op zijn knieën.

Zo begint de zoektocht; door Amy, op vraag van Brian, naar een manier om waardig te sterven. Dat blijkt zo goed als onmogelijk in Amerika, daarom vestigen ze al hun hoop op Dignitas in Zwitserland. Het verslag van die zoektocht, de aanvraag tot, het vertrek naar Zwitserland,… dat alles lees je met een krop in je keel. En ook wel wat boosheid; waarom zijn die dingen wereldwijd niet beter geregeld? Waarom mogen/kunnen mensen niet zelf beslissen hoe ze willen leven, wanneer ze willen sterven, of ze het kind in hun buik willen houden?

Bloom levert pagina’s af die bol staan van frustratie, boosheid, verdriet maar bovenal voert liefde de boventoon. Ze slaagt er in om dit immens trieste, harde (hartverscheurende zou ik zeggen als Bloom daar niet voor waarschuwt), moedige, tot nadenken stemmende verhaal ontroerend maar nooit sentimenteel te brengen. Haar trefzekere pen neemt je pagina na pagina mee, en hoewel het boek vlot leest heb ik het toch vaak even weggelegd, om te bekomen.

Wat een man, wat een vrouw, wat een koppel. Brian en Amy vergeet je nooit meer.… (meer)

Witte huizen van Amy Bloom

‘Een opmerkelijk intieme en tegelijk informatieve roman over de geheime en scandaleuze liefde van Eleanor Roosevelt.’ staat er op de cover. Woorden van Joyce Carol Oates; woorden die exact beschrijven waar dit boek over gaat maar ook woorden die dit boek enorm tekort doen, lees maar.

Hoewel dit boek fictie is, is het ook gebaseerd op duizenden brieven die Eleanor en haar geliefde Lorena Hickok (Hick voor de vrienden) elkaar doorheen de jaren schreven en die Bloom allemaal heeft gelezen.
Lorena ontmoet Eleanor voor het eerst in 1932, als zij als journaliste Franklin D. Roosevelts eerste verkiezingscampagne opvolgt. De passie, de liefde tussen de twee vrouwen groeit en Hick neemt zelfs haar intrek in het Witte Huis. Hoewel dit idyllisch klinkt is het dat meestal niet; Lorena moet heel wat opgeven om als ‘First Friend’ naast Eleanor te wonen. De president mag er vriendinnetjes op nahouden, dat zou nooit voor ophef zorgen maar moest het uitkomen dat de First Lady een lesbische vriendin heeft dan zouden de poppen aan het dansen gaan. Een gouden kooi blijft een kooi.

Eleanor houdt van Franklin, Hick en Franklin zijn zelfs vrienden. (Ik denk wel dat zij het nog enigszins gemakkelijk hadden, in deze huidige online media tijden zou hun leven echt een hel zijn.) Tussen alle verplichtingen door is er soms wel tijd voor de twee vriendinnen om er op uit te trekken en van elkaar te genieten als prille tieners.
Bloom wisselt immens zinderende, romantische beschrijvingen af met politieke en publieke beslommeringen, en dat maakt dit boek naast super romantisch ook tot een boeiende blik achter de schermen in het machtscentrum van Amerika in die tijd.

Hoewel dit boek in aantal pagina’s kort is, voelt het veel ruimer en rijker. Voor mij had het 1000 pagina’s langer mogen zijn. Eleanor kende ik al van de geschiedenislessen, haar geweldige quotes en een documentaire maar Witte huizen heeft mijn bewondering voor haar als publiek én privé persoon nog meer doen groeien. En Hick heeft vanaf vandaag ook een plaatsje in mijn hart.

De liefde kan mooi zijn, maar ook pijnlijk en lastig en dat alles komt in dit prachtige boek voorbij. Het leest als een trein en blijft nog even in je hoofd en hart nazinderen. Een oprechte aanrader.… (meer)

Af en toe overkomt het me dat ik op twee verschillende plekken een recensie van een boek tegenkom. Ik heb het niet over een boek waar je het-maakt-niet-uit-welk-blad voor hoeft open te slaan,maar over een boek waar je daarvoor nooit eerder over gehoord hebt en dat daarna van de aardbodem lijkt verdwenen. Zo'n boek is Op zoek van Amy Bloom. Ik had nog nooit van Amy Bloom gehoord, maar dat zegt misschien meer over mij dan over Amy Bloom, want miss Bloom, vooral bekend van haar korte verhalen, heeft verschillende prijzen in de wacht gesleept.

Twee recensies, beide lovend en zodanig geschreven dat ik er meer van wil weten. 'Op zoek' gaat over Lilian Leyb. Lilian is uit Rusland naar Amerika gevlucht, nadat tijdens een progrom haar hele familie is vermoord. In Amerika probeert ze een nieuw bestaan op te bouwen. Als ze een nichtje tegenkomt, die haar vertelt dat het dochtertje van Lilian nog in leven is, verandert haar leven opnieuw. Ze gaat op zoek naar Sophie. De zoektocht van Lilian gaat dwars door de Verenigde Staten, per trein en te voet, naar Seattle waar ze verder wil via Alaska naar Siberië.

'Op zoek' is een subliem geschreven boek. Amy Bloom beschrijft het verhaal van Lilian op een ogenschijnlijk bijna afstandelijke manier, waardoor het des te schrijnend overkomt en nergens sentimenteel wordt. En geloof me, dat is heel erg knap! Zelf zegt ze hierover dat ze gewend is korte verhalen te schrijven en bij korte verhalen moet elk woord goed zijn en een betekenis hebben, want de ruimte is immers beperkt. Dat vind je terug in 'Op zoek'. Het tempo is moordend. 240 pagina's heb ik achter Lilian aangehold om aan het eind hijgend tot stilstand te komen. Als je denkt dat het allemaal wat veel is wat Lilian overkomt dan zegt Amy Bloom daar het volgende over: ‘Als mensen denken dat Lillians leed buitengewoon is, dan hebben ze niet goed opgelet. Het is wat driekwart van de mensen die destijds naar de VS kwamen meemaakte. En nu nog meemaakt, trouwens.’ En daar kun je, als je 'Op zoek' gelezen hebt, nog wel een tijdje over blijven nadenken...… (meer)