Roberto Bolaño (1953–2003)

Vijf boeken voor de prijs van één. Je kan je afvragen of het een goed idee was om de laatste wil van Bolaño te negeren en de vijf romans toch te bundelen onder een enigmatische titel. In dat geval zou je allicht de losse samenhang tussen de verschillende delen gemist hebben. Bolaño schetst een universum waar mensenlevens elkaar even raken om dan weer hun eigen baan te volgen, zoals dat gaat in het echte leven. De critici uit het eerste deel bestuderen het werk van Benno von Archimboldi, wiens leven verteld wordt in het laatste. Ze ontmoeten de Barcelonese docent, hoofdpersoon uit deel twee, in Santa Teresa, Mexico. Zijn dochter trekt in het derde deel even op met een zwarte journalist die er een bokswedstrijd komt verslaan. En deel vier ...

En telkens is het onderwerp niet wat het lijkt. In het deel van de critici leren we weinig over Archimboldi, in het deel over de schrijver leren we niets over zijn werk. De journalist is niet geïnteresseerd in boksen. Waar het deel van de Barcelonees over gaat is niet heel duidelijk. Over boeken over geometrie die aan de waslijn hangen? Alleen deel vier ...

2666 opent intrigerend, met het verhaal over de vier critici, verwikkeld in een vreemde dans en het eindigt met het levensverhaal van hun studieobject, een man die het Oostfront overleeft en dan, zoals wel meer Duitse auteurs, een mysterieus leven leidt, ver van de schijnwerpers. Tussendoor passeer je delen twee en drie - en je kan het mensen niet echt kwalijk nemen dat ze het dan welletjes vinden en afhaken. Maar dan missen ze deel vier ...

En misschien vinden ze ook dat wel vervelend. Een droeve litanie van dode meisjes. Een fichebak met kaartjes: een naam (in het beste geval), een leeftijd, een doodsoorzaak, wat nietszeggende weetjes over hun leven. En tussendoor een mislukt detectiveverhaal met een ontkopingeraan geplakt alsof Bolaño zelf het welletjes vond. De agenten uit Santa Teresa modderen maar wat aan, vinden soms wel, maar meestal niet, een moordenaar. De critici horen ervan, de docent is bang voor zijn dochter, de journalist is gefascineerd en misschien heeft Archimboldi er wel iets mee te maken. Ondertussen groeit de stapel steekkaarten maar aan. Een mensenleven is niet veel waard.

Waarom zou dat ons interesseren?… (meer)

1968. Auxilio, 'moeder van de dichters' en verstopt voor de ordediensten in de toiletten op de vierde verdieping van de faculteit Letteren, overschouwt het verleden en de toekomst, zelfs tot het jaar 2666. Niet alles wat gebeurd is en gebeurd geweest zal zijn is ook werkelijk gebeurd wat de vertelling tot een soort hallucinatie maakt. Rijke bron voor een of meerdere doctoraten over Mexicaanse dichters en tweederangsschilders. En waarlijk: ik ken niets van Mexicaanse dichters en tweederangsschilders, maar ik kreeg zowaar zin er een doctoraat over te schrijven.… (meer)