Jacques Bonnet (1) (1949–)

De manieren van ordenen (met de klassieke lijst van Georges Perec), de zucht naar reeksen, de drang, de vergelijking van het starten van een collectie-onderdeel met het planten (of in toom houden, snoeien) van een klimplant, het obscure van de schrijver vs. het bekende en vertrouwde van het personage, de vlucht, de vrijheid, de associatieve en denderende roetsjbaan van lezen en kopen, de bibliotheek als baarmoederwand, … aangevuld met de tientallen anekdotes die je in elk boek over bibliofilie tegenkomt … je leest het in een blink van een oog met dezelfde warme geruststelling en herkenning als waarmee je een bekend kinderrijmpje leest.

Bonnet is daarbij even warrig als vele andere zelfverklaarde bibliofielen of veellezers, (de zinnen drukken elkaar weg of springen over elkaar heen om ondertussen zoveel mogelijk titels (en tussen haakjes geplaatste terzijdes) te vermelden), maar hij biedt wel enkele theorieën die het lezen waard zijn en voegt bij dat alles gelukkig ook enkele illustraties van de eigen waanzin, over de eigen orde en structuur, de toegestane uitzonderingen op de regels. Enkele minder relevante terzijdes (de ‘seksboekhouding’ van Victor Hugo bvb.) kunnen de pret zeker niet drukken (en had trouwens Henry Miller niet ook zo’n boekje) (en van Henry Miller vermeldt Bonnet een boek The books in my life! Waarom hoorde ik daar niet eerder van?) (Zoals ik me ook nu pas herinner dat ik ooit eens Het papieren huis van Carlos Maria Dominguez heb gelezen, lang – maar niet al te lang – voor ik me aan zelf moet hebben bekend dat ik een boekenverzamelaar was (want anders had ik het wel gekocht, niet?))

Bonnet citeert Musil: Ik kan niet werken in een openbare bibliotheek omdat je er niet mag roken. Maar als ik thuis lees, rook ik niet. En dat zinnetje komt gevoelsmatig inderdaad erg dicht bij het verklaren van mijn bezitsdrang (al rook ik niet).

En ook Jacques Bonnet maakt (net zoals de meeste veellezers) volop aantekeningen in zijn boeken, in alle tienduizend. Ik zal het nooit begrijpen …… (meer)

Erg amusant boekje voor bibliomanen die door Bonnet worden ingedeeld in verzamelaars en veellezers. "Het boek is de dierbare belichaming van een emotie, of de mogelijkheid die ooit te beleven, en door het weg te doen loop je het risico het ooit te gaan missen. Waar de verzamelaar zich op het obsessieve af zorgen maakt over het vinden van de boeken die hij nog niet bezit, maakt de veellezer zich zorgen over het kwijtraken van de boeken, de herinneringen uit zijn verleden en de hoop van zijn toekomst, die hij heeft gelezen en die hij misschien ooit zal herlezen." (p. 31) Lezen is vooral een uiting van nieuwsgierigheid, misschien wel de ene allerbelangrijkste drijfveer achter iedere menselijke ontwikkeling. "Nieuwsgierigheid kent namelijk geen grenzen. Ze voedt zichzelf, is nooit tevreden met wat ze vindt, gaat altijd verder en stopt pas bij onze laatste ademtocht." (p. 32)
Bonnet overloopt hier beknopt wat elders ook al werd beschreven rond het verzamelen, klasseren, verzorgen en lezen van boeken, en alle zeer herkenbare aangename maar soms ook vervelende ervaringen die dit met zich mee brengt. Daarom zie ik dit boekje ook eerder als een opstap naar meer uitvoeriger werken in deze zin (waarvan Bonnet er meer dan genoeg vermeld om een hele tijd zoet mee te zijn).… (meer)

De manieren van ordenen (met de klassieke lijst van Georges Perec), de zucht naar reeksen, de drang, de vergelijking van het starten van een collectie-onderdeel met het planten (of in toom houden, snoeien) van een klimplant, het obscure van de schrijver vs. het bekende en vertrouwde van het personage, de vlucht, de vrijheid, de associatieve en denderende roetsjbaan van lezen en kopen, de bibliotheek als baarmoederwand, ... aangevuld met de tientallen anekdotes die je in elk boek over bibliofilie tegenkomt ... je leest het in een blink van een oog met dezelfde warme geruststelling en herkenning als waarmee je een bekend kinderrijmpje leest.

Bonnet is daarbij even warrig als vele andere zelfverklaarde bibliofielen of veellezers, (de zinnen drukken elkaar weg of springen over elkaar heen om ondertussen zoveel mogelijk titels (en tussen haakjes geplaatste terzijdes) te vermelden), maar hij biedt wel enkele theorieën die het lezen waard zijn en voegt bij dat alles gelukkig ook enkele illustraties van de eigen waanzin, over de eigen orde en structuur, de toegestane uitzonderingen op de regels. Enkele minder relevante terzijdes (de 'seksboekhouding' van Victor Hugo bvb.) kunnen de pret zeker niet drukken (en had trouwens Henry Miller niet ook zo'n boekje) (en van Henry Miller vermeldt Bonnet een boek The books in my life! Waarom hoorde ik daar niet eerder van?) (Zoals ik me ook nu pas herinner dat ik ooit eens Het papieren huis van Carlos Maria Dominguez heb gelezen, lang - maar niet al te lang - voor ik me aan zelf moet hebben bekend dat ik een boekenverzamelaar was (want anders had ik het wel gekocht, niet?))

Bonnet citeert Musil: Ik kan niet werken in een openbare bibliotheek omdat je er niet mag roken. Maar als ik thuis lees, rook ik niet. En dat zinnetje komt gevoelsmatig inderdaad erg dicht bij het verklaren van mijn bezitsdrang (al rook ik niet).

En ook Jacques Bonnet maakt (net zoals de meeste veellezers) volop aantekeningen in zijn boeken, in alle tienduizend. Ik zal het nooit begrijpen ...

http://occamsrazorlibrary.blogspot.com/2010/04/een-boekenkast-vol-geesten.html… (meer)